Alejkumusselam.
Da je prenešen samo ovaj hadis po ovom pitanju tvoja tvrdnja bi bila prihvatljiva.

Međutim, prenešeno je nekoliko vjerodostojnih hadisa u Sahihima Buharije i Muslima u kojima se detaljno opisuje kako je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, završavao farz namaz i koje zikrove i dove je učio poslije njih.

Naime, vjerodostojni hadisi ukazuju da bi Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nakon što bi predao selam poslije farz namaza kratko sjedio na istom mjestu pri čemu bi izgovorio tri puta ESTAGFIRULLAH a zatim ALLAHUMME ENTESSELAM VE MINKESSELAM TEBAREKTE JA ZEL DŽELALI VEL IKRAM. Dok bi ovo radio žene koje bi klanjale zajedno u džematu bi u međuvremenu napustile mesdžid kao što prenosi Ummu Seleme, radijallahu anha. Zatim bi se Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, okrenuo prema klanjačima, nekada sa lijeve strane a nekada sa desne strane, te bi sjedio i zikrio. A potvrđene sunnete koji se klanjaju uz farz Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, bi klanjao u kući a ne u mesdžidu.
Na sve gore kazano jasno ukazuju sljedeći hadisi:

Dokazi da se prvo izgovara tri puta ESTAGFIRULLAH a zatim ALLAHUMME ENTESSELAM …:

– Bilježi Muslim u svom Sahihu od Sebana, radijallahu anhu, da je rekao: “Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nakon što bi predao selam izgovorio bi tri puta ESTAGFIRULLAH, a zatim bi dodao ALLAHUMME ENTESSELAM VE MINKESSELAM TEBAREKTE JA ZEL DŽELALI VEL IKRAM”.

– Takođe, bilježi Muslim u svom Sahihu od Aiše, radijallahu anha, da je rekla: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, kada bi predao selam ne bi sjedio osim toliko vremena da kaže ALLAHUMME ENTESSELAM VE MINKESSELAM TEBAREKTE JA ZEL DŽELALI VEL IKRAM”. (ovo je hadis koji je spomenut u pitanju)

Dokazi da bi se kratko zadržao na mjestu da bi žene izašle:

– Bilježi Buharija u svom Sahihu od Ummu Seleme, radijallahu anha, da bi se Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, nakon što preda selam kratko zadržao na svom mjestu (na kojem je sjedio u namazu). A dodao je ravija Ibn Šihab (Zuhri): “Tako je radio da bi žene izašle (iz mesdžida) prije nego što bi ih stigli muškarci”.

Dokazi da bi se nekad okretao prema klanjačima sa lijeve a nekada sa desne strane:

– Bilježe Buharija i Muslim od Ibn Mes'uda, radijallahu anhu, da je rekao: “Vidio sam Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da je se u mnogo slučajeva okretao (prema klanjačima) sa njegove lijeve strane”, a u rivajetu “Da je najviše njegovo bilo sa lijeve strane”.

Međutim, bilježi Muslim od Enesa, radijallahu anhu, da je rekao: “Najviše što sam vido Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da se okretao (prema klanjačima nakon predavanja selama) sa njegove desne strane”. U ovome dvome nema kolizije jer obojica govore ono što su najviše vidjeli.

Dokazi da bi se okretao prema klanjačima nakon predavanja selama i svega gore spomenutog:

– Bilježi Buharija u svom Sahihu poglavlje pod naslovom “POGLAVLJE: IMAM SE OKREĆE PREMA LJUDIMA KADA PREDA SELAM”, a zatim je naveo tri hadisa koji ukazuju na spomenuti naslov. A jedan od njih je hadis koji se prenosi od Semureta ibn Džunduba, radijallahu anhu, da je rekao “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, bi se okrenuo prema nama svojim licem kada bi završio namaz.

A što se tiče učenja Ajetul Kursijja, sura Ihlas, Felek i Nas, 33 puta SUBHANALLAH, 33 puta ELHAMDULILLAH i 33 puta ALLAHU EKBER, i druge vjerodostojne zikrove i dove koji su prenešeni da ih je učio poslije farz namaza, nema sumnje da je sve ovo učio nakon što bi se okrenuo prema klanjačima.

Prema tome, hadis koji si spomenuo u pitanju ne samo da ne pobija tvrdnju onih koji kažu da se zikri poslije farza, nego je on jedan od dokaza da se zikri poslije farza, a što je činjenica sa strane argumenata i sunnet Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, na koji jasno i nedvosmisleno ukazuju gore spomenuti hadisi. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Ve alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

„Rijaset Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini je 23. januara 1995. godine donio Odluku da se drugi dan Ramazanskog bajrama obilježava kao Dan šehida, te da se, u skladu s tim određuje i plan aktivnosti organa Islamske zajednice povodom obilježavanja Dana šehida. Prije Ramazanskog bajrama službe Rijaseta IZ dostavljaju protokol obilježavanja Dana šehida nižim organima IZ na daljnje postupanje. Prema protokolu Dana šehida reisul-ulema, muftije, glavni imami i imami bili su dužni posjetiti šehidska mezarja na svom području …“

(https://www.preporod.com/index.php/duhovnost/tradicija/item/3421-detaljno-o-bajramskim-propisima-i-obicajima).

Obilaženje mezarja drugog dana Ramazanskog bajrama i obilježavanje tog dana kao Dan šehida nije dozvoljeno i predstavlja novotariju. Ovo je jedna od mnogih autohtonih bošnjačkih novotarija poput mukabela, hadžijske ikrar dove, hafiske dove i slično.

Dokaz da je novotarija i zabranjeno su sljedeće stvari:

– ova praksa predstavlja oponašanje kjafira, Allahovih i poslanikovih neprijatelja, u običajima, jer su oni uveli ove ideje da za svaku stvar koju hoće raširiti odrede poseban povod i svečanost koja se ponavlja godinama, poput Svjetskog dana za djecu, Svjetskog dana za borbu protiv nasilja prema ženi, Svjetskog dana za borbu protiv raka, Svjetskog dana za osobe sa posebnim potrebama, 8. mart Dan žena, Dan nacije i tome slično.

– obilježavanje Dana šehida svake godine na drugi dan Ramazanskog bajrama je novotarija, jer određivanje nekog određenog dana svake godine čini taj dan ‘idom (posebnim danom koji se obilježava), jer je ‘id ime za ono što se vraća i ponavlja”, a u islamu postoje samo dva posebna dana koji se obilježavaju svake godine: kurbanski i ramazanski bajram.

– posjeta mezarja je u osnovi propisana (mustehab), međutim kada se ta posjeta odredi i ograniči da bude svake godine na drugi dan Ramazanskog bajrama onda je to novotarija ograničavanja općeg ibadeta poput novotarije džematskog zikrenja poslije farz namaza koji je u osnovi propisan.

Prema tome, nije dozvoljeno obilježavati Dan šehida niti organizovano obilaziti mezarja tog dana.

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Prenose mnogi učenjaci da je idžma'u učenjaka na tome da je sunnet ili mustehab zikriti nakon predavanja selama poslije pet propisanih namaza.

Ovaj idžma je zabilježio, između ostalih, imam Nevevi u svojim dvjema knjigama “El-Ezkar” i “El-Medžmu'u”.

Ova preporučenost zikra poslije farzova se odnosi na imama i muktedije, kao i na muško i žensko koji klanjaju pojedinačno.

Kaže imam Nevevi (El-Ezkar 1/200): “Složni su učenjaci da je mustehab zikriti nakon propisanih namaza. O tome je prenešeno mnogo vjerodostojnih hadisa u različitim rivajetima”.

Kaže Uzvišeni: “A kada namaz završite, zikrite i stojeći, i sjedeći, i ležeći” (En-Nisa, 103).

Takođe, u drugom ajetu kaže: “A kad se namaz obavi, onda se po zemlji raziđite i Allahovu blagodat tražite i mnogo zikrite, da biste postigli što želite” (El-Džumu'a, 10).

U hadisu kojeg bilježi Buharija kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem: “Klanjajte kao što ste mene vidjeli da klanjam”, a od prakse Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, je bilo da je na kraju svakog propisanog namaza zikrio.

Bilježi Muslim u svom Sahihu od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko nakon svakog namaza izgovori 33 puta SUBHANALAH, 33 puta ELHAMDULILLAH, 33 puta ALLAHU EKBER …, biće mu oprošteni grijesi pa makar bili poput morske pjene”.

A što se tiče toga da li se zikri poslije farzova ili poslije suneta, ili i poslije farzova i poslije suneta, ispravno je ono na što ukazuju jasni i nedvosmisleni hadisi da se zikri samo poslije farz namaza. Ovo je ujedno i stav većine učenjaka ovog Ummeta. Od jasnih hadisa koji presuđuju po ovom pitanju su:

Hadis od K'ab ibn Udžreta, radijallahu anhu, koji bilježi Muslim u svom Sahihu u kojem kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem: “Riječi (zikrovi) koje se izgovore na kraju svakog propisanog namaza neće iznevjeriti onoga koji ih izgovara: 33 puta SUBHANALAH, 33 puta ELHAMDULILLAH i 34 puta ALLAHU EKBER”.

Takođe, bilježi Buharija u svom Sahihu od Mugire ibn Š'ubeta, radijallahu anhu, da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, poslije svakog propisanog namaza govorio: “LA ILLAHE VAHDEHU LA ŠERIKE LEH ….”.

Prema tome, u oba hadisa je jasno naznačeno da se ovi zikrovi izgovaraju nakon “propisanog namaza”. Zato je većina učenjaka, kako prenosi Ibn Hadžer u “Fethul-bariju” (3/80) sve ostale rivajete u kojima je spomenut opći izraz “poslije svakog namaza” ograničila sa ovim što je došlo u hadisu K'ab ibn Udžreta, radijallahu anhu.

Kada je Bin Baz upitan da li se zikri sa prenešenim zikrovima samo poslije farza ili može i poslije suneta, odgovorio je da se svi zikrovi uče poslije farzova osim što se nakon predavanja selama na kraju suneta i nafila izgovori sljedeće:

3 PUTA ESTAGFIRULLAH, ALLAHUMME ENTE ESSELAMU VE MINKE ESSELAMU TEBAREKTE JA ZEL DŽELALI VEL IKRAM. A ovo je preneseno u vjerodostojnom hadisu od Sevbana, radijallahu anhu, kojeg bilježi Muslim u svom Sahihu gdje je on kaže: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, kada bi predao selam nakon namaza izgovorio bi tri puta ESTAGFIRULLAH …”. prema tome u hadisu nisu spomenuti propisani niti nafile namazi, pa tako obuhvata i jedne i druge.

Takođe, ispravno je da se ovi zikrovi uče i izgovaraju nakon farza a prije klanjanja suneta.

Na ovom stavu su skoro svi učenjaci i ovo je praksa muslimana sa generacije na generaciju. Ibn Hadžer zaključuje iz gore spomenutih hadisa da se zikr uči odmah nakon završetka farz namaza (Fethul-bari 3/80).

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Dizanje ruku prilikom dovljenja je uopćeno propisano, kao što je prenešeno u mnoštvu vjerodostojih hadisa, i ono je jedan od razloga primanja dove. S tim da je podizanje ruku prilikom dovljenja može biti potvrđeni sunnet, tj. da je prenešeno od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da je na određenim mjestima i vremenima ili uz određene ibadete dovio podignutih ruku ili preporučio da se dovi. Ili može biti uopćeni sunnet, tj. da se prilikom dovljenja podignu ruke u bilo kojoj situaciji mimo onih koje su prenešene kao potvrđeni sunnet.

Međutim, učiniti praksom da se dovi sa podignutim ili nepodignutim rukama poslije svakog farz namaza, to nije propisano u Šerijatu. Doviti podignutih ruku nakon svakog farz namaza (tj. čineći to kao da je potvrđeni sunnet) nema nikakvog osnova u praksi Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, to nije prenešeno ni od jednog ashaba, niti je to bio stav ikog od tabi'ina. A osnov u ibadetima je zabrana, tj. da se ne čini nijedan ibadet za koji nema dokaz u Šerijatu. A svi oni koji su prenijeli i opisali namaz Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, niko od njih nije spomenuo da je dizao ruke i dovio poslije propisanih farz namaza. Nego je zikrio zikrove koji su prenešeni u vjerodostojnim hadisima. Prenosi Aiša, radijallahu anha, u hadisu kojeg bilježe Buharija i Muslim, da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko unese u ovu našu vjeru ono što nije od nje to se odbacuje” .
Kaže Ibn Kajjim: “Dova poslije predavanja selama nakon namaza, svejedno bio imam, klanjao sam ili za nekom drugim, to upće nije bila uputa Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Niti je to prenešeno u vjerodostojnim predajama niti dobrim (hasen), neki učenjaci su to učinili svojstvenim samo za sabah namaz i ikindiju. To nije radio (dova poslije predavanja selama nakon namaza) Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, niti pravovjerne halife poslije njega, niti je tome poučio svoj Ummet. Nego je to mišljenje onih koji su vidjeli lijepim djelom kao nadoknadu za sunnet poslije ta dva namaza (sabah i ikindija). Većina dova koje su vezane za namaz, a koje je učio Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, i preporučio da se uče, učio ih je u namazu …” .

Međutim, nema smetnje ako bi se klanjaču pojavio neki razlog za upućivanje dove nakon nekog završenog farz namaza da podigne ruke i dovi, pod uslovom da mu to ne postane stalna praksa. Ovo je dozvoljeno jer potpada pod opću propisanost činjenja dove sa dizanjem ruku, ali ne da se od toga napravi stalna praksa, tj. potvrđeni sunnet za koji treba imati dokaz. A Allah zna najbolje.

Buharija (2697) i Muslim (1718).
Zadul-me'ad (1/248).

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com