Alejkumusselam.

Osoba koja napusti svoje mjesto stalno stanovanja i ode na putovanje sa ciljem posjete roditelja, djece, rodbine, ili radi posla i slično, ona ima status musafira putnika, tj. dozvoljeno joj je da koristi olakšice musafira, poput kraćenja i spajanja namaz, mršenja dana Ramazana i slično.

Međutim, pitanje kada neka osoba ima status musafira, to se vraća na poznatu mes'elu: Koja je udaljenost prilikom putovanja na kojoj musliman postaje musafir, tj. osoba kojoj je dozvoljeno koristiti olakšice musafira poput kraćenja i spajanja namaza, mršenja posta u Ramazanu i slično?

Po ovom pitanju učenjaci imaju tri općepoznata mišljenja.

Prvo mišljenje: da je udaljenost na kojoj se krati namaz (i koriste druge olakšice musafirluka) 48 milja (jedan milj je oko 1,8 kilometara) što je jednako 85 kilometara.

Što znači, da je neka osoba musafir kojoj je dozovljeno koristiti olakšice putovanja onda kada putuje na udaljenost od 85 kilometara i više, a na putovanju čija je udaljenost manja od 85 km po ovom stavu učenjaka nije dozvoljeno koristi olakšice musafira.

Ovo je stav Ibn Omera i Ibn Abbasa, radijallahu anhum, od ashaba, Hasana El-Basrija, Zuhrija, Lejsa, Ishaka, Ebu Sevra i ovo je zvanični mezheb malikija, šafija i hanbelija.

Dokazi ovog mišljenja su sljedeći:

– Hadis koji se prenosi od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, da je Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, rekao: “O stanovnici Mekke, ne kratite namaz na udaljenosti manjoj od četiri buruda (tj. 48 milja a što je jednako 85 km), od Mekke do ‘Usfana”. Bilježe ga Darekutni i Bejheki, a hadis je munker, tj. veoma slab, oko čega nema razilaženja.

Prema tome, ovaj hadis ne može biti dokaz po ovom pitanju zbog njegove slabosti.

– Predaja od Ibn Omera i Ibn Abbasa, radijallahu anhum, da su kratili namaz i mrsili post na udaljenosti od četiri buruda. Ove predaje bilježi Buharija u svom Sahihu u obliku m'allek hadisa, tj. bez potpunog seneda a što ne ulazi u vjerodostojne hadise Buharijinog Sahiha. S tim da je Bejheki naveo potpun sened hadisa u svom Sunenu a mnogi učenjaci hadisa su ih ocijenili vjerodostojnim.

Međutim, ove predaje bi bile jak dokaz da od istih ashaba u vjerodostojnim predajama nisu prenešene udaljenosti na kojima se kratili namaz a koje su oprečne ovoj od 85 km. Takođe, na ovom stavu nisu bili mnogi drugi ashabi, poput Ibn Mes'uda, radijallahu anhu.

Drugo mišljenje: da je udaljenost na kojoj se krati namaz (i koriste druge olakšice musafirluka) tri dana i noći devinog hoda, što otprilike predstavlja nekih 150 kilometara.

Ovo je stav Ibn Mes'uda, radijallahu anhu, Š'abija, Neha'ija, Sevrija i mezheb hanefija.

Dokazuju ga sa dva hadisa:

– Hadis mutefekun alejhi (Buharija i Muslim) od Ibn Omera, radijalalhu anhuma, da je Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, rekao: “Žena ne putuju tri dana osim sa mahremom”.

– Hadis o meshu po mestvama kojeg bilježi Muslim u svom Sahihu od Alije, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, odredio tri dana i tri noći za musafira a dan i noć za mukima (nemusafira)”.

Kažu da je u oba hadisa propis musafira vezan za tri dana i noći te je, prema tome, kraćenje namaza ograničeno sa putovanjem na ovoj razdaljini.

Komentar argumenata:
Što se tiče hadisa “Žena ne putuju tri dana osim sa mahremom” u njemu nije rečeno da se putovanje koje manje od tri dana i noći ne smatra putovanjem na kojem krati namaz jer hadis govori o putovanju bez mahrema. Sa druge strane, bilježe Buharija i Muslim u svojim Sahihima od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, rekao: “Nije dozovljeno ženi koja vjeruje u Allaha i Sudnji dan da putuje na udaljenost dana i noći a da nije sa njom mahrem”, tako da je u ovom hadisu udaljenost određena sa jednim danom i noći, što znači da ovo nema direktne veze sa određivanjem udaljenosti putovanja na kojem se krati namaz.

Takođe, hadis o meshu po mestvama ne govori o putovanju musafira i udaljenosti na kojoj mu je dozvoljeno kratiti namaz nego o vremenskom periodu od tri dana i noći u kojem je musafiru data olakšica da potire po mestvama.

Prema tome, sa ovim argumentima je veoma teško i daleko dokazivati ovo mišljenje.

Treće mišljenje: da udaljenost na kojoj se krati namaz (i koriste druge olakšice musafirluka) nije određena u šerijatskim tekstovima, nego svako putovanje koje se može nazvati i smatrati putovanjem dozvoljeno je da se u toku tog putovanja namaz krati (kao i da se koriste druge olakšice musafirluka).

Ovo je stav zahirijskog mezheba, takođe odabrali su ga Ibn Tejmije, Ibnul-Kajjim i mnogi savremeni učenjaci.

Oni svoj stav argumentiraju riječima Uzvišenog: “A kad budete putovali po Zemlji, tad vam nije grijeh da skratite salat (namaz) …” (En-Nisa, 101). Ovaj ajet ukazuje na dozvolu kraćenja namaza na bilo kojem putovanju po

Zemlji bez ograničenja na neku udaljenost. Sa druge strane, Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, nije odredio dozvolu kraćenja namaza određenom udaljenošću niti vremenskim periodom, pa tako nije dozvoljeno da se ograničava (poput udaljenosti za kraćenje) ono što nisu ni Allah niti Njegov Vjerovjesnik ograničili, pogotovo ako je to ograničenje zasnovano na čistom mišljenju. Jezičko značenje putovanja takođe nije određeno nekom striktnom udaljenošću.

Takođe, potvrđeno je od Poslanika, sallahu alejhi ve sellem, da je kratio namaz na udaljenostima koje su kraće od prethodno spomenutih mišljenja. Naime, bilježi Muslim u svom Sahihu od Enesa, radijallahu anhu, da bi Allahov

Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, klanjao dva rekata (tj. kratio namaz) kada bi izašao na udaljenost od tri milje (tj. oko 5,4 km) ili (ravija je bio nesiguran) tri ferseha (tj. oko 16,2 km).

Kaže Ibn Hadžer da je ovaj hadis nešto najvjerodostojnije po ovom pitanju.

Zatim je Ibn Hadžer dao odgovor na komentar zagovornika prvih mišljenja: da se ovaj hadis odnosi na to da bi tada Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, započinjao kraćenje namaza na putovanjima a ne da se na toj udaljenosti krati namaz, rekavši da je to daleko da se tako tumači hadis pogotovo što je došlo u drugom rivajetu istog hadisa da je Enes, radijallahu anhu, bio upitan o kraćenju namaza onog ko putuje iz Basre u Kufu.

Zaista ovaj hadis presijeca raspravu po ovom pitanju.

Nakon kratke analize ovog pitanja može se konstatovati da je treće mišljenje, tj. da udaljenost na kojoj se krati namaz (i koriste druge olakšice musafirluka) nije određena u šerijatskim tekstovima, nego svako putovanje koje se može nazvati i smatrati putovanjem dozvoljeno je da se u toku tog putovanja koriste olakšice musafirluka, najbliže ispravnom stavu zbog snage dokaza na kojima se zasniva, a Allah zna najbolje.

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam.

Oba ova pitanja se vraćaju na poznatu mes'elu vezanu za musafira, a ona glasi: u kojem periodu se krati namaz i korište druge olakšice putovanja kada musafir privremeno boravi u nekom mjestu.

Nema razilaženja među učenjacima da je musafiru propisano da krati namaz sve dok je na putu, tj. sve dok se kreće i putuje prema odredištu, ma koliko se to putovanje odužilo. Međutim, kada stigne u mjesto odredišta, tj.mjesto privremenog boravka u kojem može boraviti 10 dana, mjesec, šest mjeseci, godinu, više ili manje, da li je musafiru propisano i koji period da koristi olakšice putovanja od kraćenja namaza i slično?

Po ovom pitanju zbog nepostojanja jasnog šerijatskog teksta koji presuđuje učenjaci imaju veoma podijeljeno mišljenje, pa čak Ibn Hadžer navodi preko deset stavova učenjaka.

Takođe, Tirmizi u svom Sunenu navodi sljedeća mišljenja:
– Od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, da su oni (ashabi) kratili do 19 dana a upotpunjavali ako bi boravili više od toga kao što je prenio isto od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem.
– Od Alije, radijallahu anhu, da onaj ko boravi 10 dana da upotpunjuje namaz.
– Od Ibn Omera, radijallahu anhuma, u prvom rivajetu da onaj ko boravi 15 dana upotpunjava namaz, a u drugom rivajetu ko boravi 12 dana.
– A od Seid ibn Musejjiba da ko boravi 4 dana da upotpunjava, a od Sevrija i učenjaka Kufe da ko nijeti boravak 15 dana upotpunjava namaz, a od Evza'ija da ko nijeti boravak 12 dana upotpunjava namaz, dok Malik, Šafija i Ahmed smatraju da ko nijeti boravak 4 dana upotpunjava namaz a Ishak smatra da je najjači stav ono što se prenosi od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, od 19 dana.

Od tih stavova najpoznatija su neka četiri mišljenja učenjaka.

Prvo mišljenje: ako musafir nijeti da boravi u nekom mjestu više od četiri dana nije mu propisano da krati.

Ovo je stav džumhura (većine) učenjaka, tj. stav malikijskog, šafijskog i hanbelijskog mezheba. S tim da malikije i šafije u ova četiri dana ne ubrajaju dan ulaska i dan izlaska iz tog mjesta, a hanabile određuju ova četiri dana sa dvadeset i jednim namazom, tj. ako će musafir klanjati u tom mjestu više od dvadeset i jednog namaza onda je on mukim (tj. osoba koja privremeno boravi u nekom mjestu i ne ubraja se u musafire) i nema status musafira, a ako će klanjati manje od dvadeset jednog namaza onda on ima status musafira.

Oni svoj stav dokazuju sa dva hadisa:

Prvi hadis mutefekun alejhi od Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u kojem je došlo da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, došao u Mekku prilikom oprosnog hadždža ujutro 4. Zulhidžeta, pa je boravio u Mekki 4., 5., 6. i 7. i klanjao je sabah namaz osmog dana u Mekki a zatim otišao na Minu, kratio je namaz u tim danima. I kažu da je imao namjeru da boravi u Mekki.

Komentar: naravno, ono što se može prigovoriti je da period koji je boravio (tj. četiri dana) nije najmanji period u kojem putnik ima status musafira jer je došlo u vjerodostojnim hadisima da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, boravio u nekim mjestima više od četiri dana i kratio namaz. Ono što je zanimljivo spomenuti na ovom mjestu je da se sa istim hadisom dokazuju četiri različita mišljenja u ovoj mes'eli, tj. jedni kažu da krati četiri dana, drugi šest dana, treći deset dana, četvrti dvanaest dana, naravno imajući u vidu da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, na oprosnom hadždžu boravio deset dana, četiri prije obreda i šest u toku obreda.

Drugi hadis sa kojim dokazuju svoj stav bilježi ga Muslim u svom Sahihu od El-‘Ala’ ibn Hadremija da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Muhadžir nakon završetka svojih obreda boravi u Mekki tri dana”. Kažu da hadis ukazuje da musafir koji boravi tri dana u nekom mjestu da ima status musafira a više od toga nema.

Komentar: sa ovim hadisom se ne može poduprijeti ovaj stav jer hadis govori o tome da onaj ko je učinio hidžru prije oslobođenja Mekke da mu je haram stalno boraviti u Mekki a da mu je dozvoljeno da nakon obavljenih obreda hadždža i umre ne boravi u Mekki više od tri dana. Za razliku od musafira kojem je dozvoljeno da boravi u Mekki više od tri dana, pa kako onda da se upoređuje status muhadžira sa musafirom?
Zagovarači ovog stava dokazuju svoje mišljenje sa još nekim predajama i hadisima koji nisu direktni po ovom pitanju.

Drugo mišljenje: ako musafir nijeti boravak 15 dana i više nije mu propisano da krati.

Ovo je stav hanefijskog mezheba, Sevrija, Muzenija i drugih. Oni svoj stav dokazuju sljedećim:

Prvo – hadisom Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u kojem kaže: “Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio u Mekki prilikom njenog oslobođenja 15 dana krateći namaz”. Hadis bilježe Ebu Davud i Ibn Madže.

Komentar: ovaj rivajet hadisa sa riječima 15 dana je slab a vjerodostojan rivajet kojeg bilježi Buharija od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, je 19 dana.

Drugo – predaja od Ibn Omera, radijallahu anhuma, koju bilježi Tirmizi bez seneda da je bio na stavu da ko boravi u nekom mjestu 15 dana treba upotpunjavati namaz. A ovo je kažu takođe i stav Ibn Abbasa, radijallahu anhuma.

Komentar: ako bi uzeli da su oba rivajeta vjerodostojna to su stavovi ashaba kojima se suprostavljaju stavovi drugih ashaba, a pogotovo što se od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u vjerodostojnoj predaji prenosi stav od 19 dana, takođe Tirmizi na istom mjestu prenosi od Ibn Omera, radijallahu anhuma, njegov drugi stav od 12 dana.

Treće mišljenje: musafiru je propisano da neprestano krati sve dok nema nijet stalnog boravka u nekom mjestu.

Ovo je stav Hasana El-Basrija, Katade, Ishaka, a izabrao ga je i Ibn Tejmije. Oni svoj stav dokazuju sljedećim:

Prvo – hadisom Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, kojeg bilježi Buharija u svom Sahihu u kojem on kaže: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio 19 dana krateći namaz, pa mi kada smo na putovanju 19 dana kratimo a ako smo više od toga upotpunjavamo”.

Drugo – hadis od Džabira, radijallahu anhu, u kome kaže: “Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio na Tebuku 20 dana krateći namaz”. Hadis bilježe Ebu Davud i Ahmed, a vjerodostojnim ga je ocijenio Albani dok su ga neki muhadisi ocijenili slabim.

Treće – hadis mutefekun alejhi od Enesa, radijallahu anhu, u kojem je došlo da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, putovao od Medine do Mekke i nazad klanjajući po dva rekata, a na pitanje koliko je boravio u Mekki odgovorio je 10 dana.

Kažu zagovarači ovog mišljenja da se suština putovanja ne veže za određeni period jer je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kratio namaz a boravio je 10, 19 ili 20 dana kao musafir.

Komentar: ovom dokazivanju se prigovara time što je neka osoba ili musafir ili mukim, tj. boravi u nekom mjestu stalno ili privremeno, a da se gore spomenuti hadisi odnose na putovanja u kojima se nije nijetio privremeni boravak a mi u ovoj mes'eli govorimo o kraćenju musafira koji zanijeti privremeni boravak u nekom mjestu. Međutim, i ovome se može prigovoriti da u hadisima nema govora o nijećenju ili nenijećenju privremenog boravka.

Napomena:

Treba znati da su zagovarači prethodna tri mišljenja složni na tome da ako musafir boravi u nekom mjestu a nije zanijetio privremeni boravak u njemu, ne zna kada će napustiti to mjesto i kada će završiti svoju potrebu, da takva osoba cijelo vrijeme neprestano krati.

Ovo dokazuju praksom selefa ovog Ummeta, tj. onim što je prenešeno u vjerodostojnim predajama, poput sljedećeg:
– da je Ibn Omer, radijallahu anhuma, boravio u Azerbejdžanu šest mjeseci klanjajući dva rekata (Ahmed i Bejheki).
– da je Ibn Abbas, radijallahu anhuma, odgovorio Ebu El-Minhalu koji boravio u Medini po godinu dana ne namjeravajući da putuje da klanja dva rekata (tj. krateći) (Ibn Ebi Šejbe).
– da se prenosi od tabi'ina Mesruka da je bio namjesnik u Selseletu dvije godine klanjajući dva rekata krateći (Ibn Ebi Šejbe i Abdurrezak).

A u slabim predajama se prenosi od Enesa, radijallahu anhu, da je boravio u Nejsaburu godinu ili dvije krateći namaz, takođe Abdurrahmana ibn Semure da je boravio u Kabulu ljeto ili dva krateći namaz.

Četvrto mišljenje: musafiru je propisano da krati dvadeset dana i noći a nakon toga da upotpunjava namaz svejedno nijetio boravak ili ne nijetio.

Ovo je stav Ibn Hazma a u tome ga slijedi i Ševkani, s tim da on pravi razliku između onog ko nijeti boravak pa u tom slučaju ne treba da krati više od 4 dana, a onaj ko ne nijeti boravak i ne zna koliko će ostat on krati 20 dana a nakon toga upotpunjuje.

Oni svoj stav dokazuju istim dokazima spomenutim u tri prethodna mišljenja, s tim da ga izgrađuju na dvije stvari:

Prva – da nema ibreta u nijetu boravka jer nijet ne ulazi i ne igra ulogu u onim djelima koje Zakonodavac nije naredio poput putovanja, boravka i slično. A naravno ni u hadisima nema govora o nijetu.

Druga – da je osnova upotpunjavanje namaza jer kraćenje je dozvoljeno musafiru kao olakšica zato što je musafir, a mukim, tj. onaj koji privremeno boravi u nekom mjestu, nije isto što i musafir. I još kažu da nije došlo u vjerodostojnim predajama od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da je kratio namaze u Mekki i na Tebuku iako je bio mukim (boravio je na tim mjestima) u oba slučaja onda bi bila obaveza da zauzmemo stav da je mukimu vadžib da upotpunjava namaz bez obzira koliko boravio u nekom mjestu.

Nakon svega može se rezimirati sljedeće:

Iako je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, mnogo putovao ovo pitanje je može se reći prešućeno u šerijatskim tekstovima, tj. nema jasnog, direktnog i nedvosmislenog hadisa koji daje odgovor na ovo pitanje. Najviše što se prenosi po ovom pitanju su takozvani koincidentni događaji u kojima se prenosi da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kratio namaz a iz kojih su učenjaci izvlačili zaključke da musafir koji privremeno boravi u nekom mjestu može da krati toliko i toliko dana (3, 4, 6, 10, 12, 15 i 19 dana) a ako boravi više od toga da upotpunjuje. To jest, dok je bio u gradu Mekki za vrijeme hadždža kratio je četiri dana, ili za čitavo vrijeme boravka na hadždžu od deset dana kratio je namaz, ili za vrijeme oslobađanje Mekke, bitke na Tebuku kratio je u rivajetu 15, u drugom 18, u trećem 19 dana.

Stoga je veoma upitno iz ovih koincidentnih događaja izvlačiti ovaj propis, jer to znači da je boravio u Mekki za vrijeme hadždža ili prilikom njenog oslobođenja, kao i u bici na Tebuku više ili manje od spomenutog perioda moguće je da bi kratio namaz. A sa druge strane, kako razlučiti koji od ovih perioda (4, 6, 10, 15, 19 dana) je preči da se slijedi po ovom pitanju.

Zato mnogi učenjaci kada govore o ovoj mes'eli i opredijele se za neko mišljenje da je kod njih odabrano na kraju kažu da je ovo mes'ela idžtihadije, tj. nema preciznog i jasnog šerijatskog teksta koji je rješava, te da u njoj ima širine i tolerancije bez obzira ko koje mišljenje odabrao.

Odabrano mišljenje, a Allah zna najbolje, je ono što prenosi Buharija u svom Sahihu od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u kojem on kaže: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio 19 dana krateći namaz, pa mi kada smo na putovanju 19 dana kratimo a ako smo više od toga upotpunjavamo”. To jest, da onaj ko privremeno boravi u nekom mjestu može da koristi olakšice musafira do 19 dana, a ko boravi više od 19 dana na njemu je da upotpunjava namaze i da ne koristi ostale olakšice musafira. Razlog odabiranja ovog stava je sljedeće:

– prije svega to što je ova predaja nešto najvjerodostojnije po ovom pitanju, a u hadisu od Džabira, radijallahu anhu, u kojem je došlo da je boravio na Tebuku dvadeset dana krateći ima slabosti,
– što je osnova da mukim, tj. onaj ko privremeno boravi u nekom mjestu, upotpunjava namaz a u gore spomenutom hadisu je došlo da Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kao mukim najviše kratio 19 dana,
– takođe, nema ibreta u nijetu boravka jer to nije prenešeno od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, nego je to tumačenje nekih učenjaka.

Prema tome na osnovu odabranog mišljenja konkretan odgovor na prvo pitanje je da tvoj drug koji studira u Novom Sadu nema status musafira kojem je dozvoljeno da koristi olakšice musafira jer boravi više od 19 dana.

A konkretan odgovor na drugo pitanje je da pošto ćete boraviti mjesec dana ili nešto više, a imate smještaj i sve uslove stanovanja, da nemate status musafira nakon što stignete u Njemačku. A što se tiče vašeg spajanja podne sa ikindijom s obzirom da sebe niste smatrali musafirima imalo je osnova da radite po hadisu Ibn Abbasa, radijallahu anhuma. S tim da treba znati da je dozvoljeno raditi po tom hadisu pod šartom da spajanje namaza mimo putovanja, kiše i straha ne bude stalna praksa nego kada se za tim ukaže potreba ili bude nužda. A džumu ste obavezni klanjati ako od vašeg radnog mjesta najbliži mesdžid u kom se klanja džuma nije mnogo udaljen (poput dvadesetak kilometara ili više) čime spada sa vas obaveza klanjanja džume uopće, u tom slučaju klanjajte podne. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam.

Onome ko čuje muezina kada uči ezan propisano je da ponavlja za njim ono što on uči, a kada završi ezan treba donijeti slavat na Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, a zatim proučiti poznatu dovu poslije ezana. Sve ovo je prenešeno u vjerodostojnim hadisima.

Bilježi Muslim u svom Sahihu od Abdullah ibn Amr ibn El-‘As, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Kada čujete muezina recite ono što on govori, zatim donesite salavat na mene, jer ko donese jedan salavat na mene Allah donese na njega deset salavata. Zatim tražite od Allaha za mene vesile, ono je menzile (posebno mjesto) u Džennetu koje ne priliči osim nekom robu od Allahovih robova, nadam se da ću to ja biti. Ko zatraži meni vesilet biće mu dozovljen šefa'at”.

Bilježi Buharija u svom Sahihu od Džabir ibn Abdullaha, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko kaže kada čuje ezan: ALLAHUMME RABBI HAZIHIDDAVETITTAMME VESSALATIL-KAIME ATI MUHAMMEDEN EL-VESILE VEL-FADILE, VEB'ASHU MEKAMEN MAHMUDEN ELLZI VE'ADTEHU, biće mu dozvoljen moj šefa'at na Sudnjem danu”.

Bilježi Muslim u svom Sahihu od Sa'd ibn ebi Vekkasa, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Ko kaže kada čuje muezina: EŠHEDU EN LA ILAHE ILLELLAH VAHDEHU LA ŠERIKE LEH, VE ENNE MUHAMMEDEN ABDUHU VE RESULUHU, REDITU BILLAHI RABBEN VE BI MUHAMMEDIN RESULA, VE BIL ISLAMI DINA, biće mu oprošten grijeh”. O tome kada se ovo kaže postoja dvije mogućnosti: da ovo izgovori kada čuje muezina da je rekao “EŠHEDU EN LA ILAHE ILLELLAH” ili na kraju kada muezin završi sa ezanom, i jedno i drugo ima osnova s tim da je zadnje priličnije jer ako bi ovo proučio na početku ezana to bi ga odvelo da mu prođe dio ezana koji treba ponavljati za muezinom.

A što se tiče učenja Fatihe nakon ezana, to nema osnova u Šerijatu, a kaže Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu kojeg bilježe Buharijaq i Muslim u svojim Sahihima od Aiše, radijallahu anha: “Ko uvede u ovu našu stvar (vjeru) ono što nije od nje to se odbacuje”.

Takođe, u hadisu kojeg bilježi Tirmizi od ‘Irbad ibn Sarije, radijallahu anhu: “Čuvajte se novina, jer je svaka novina novotarija, a svaka novotarija je dalalet, a svaki dalalet vodi u Vatru”. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam.

Za sve bitno što čovjek namjerava raditi ili ostaviti, od onog što je dozvoljeno da se radi ili ne radi (a ne onog što je zabranjeno ili naređeno), sunnet je klanjati istiharu-namaz kao nafilu a koja ima dva rekata i klanja se u bilo koje doba dana i noći, a nakon klanjanja ta dva rekata nafile prouči posebnu istihara dovu.

U toj dovi vjernik, slijedeći riječi Uzvišenog: “Pomozite sebi strpljenjem i molitvom, a to je zaista, teško, osim poslušnima” (El-Bekare 45), priznaje svoju slabost i neznanje, moli Allaha da mu da mu olakša, moli Ga da mu odredi ono što je dobro za njeg i na dunjaluku i na ahiretu, i dovi da Allah odbije i udalji od njega štetne posljedice na ovom i onom svijetu.

Način klanjanja istihare-namaza je opisan u hadisu kojeg bilježi Muslim u svom Sahihu a prenosi ga Džabir ibn Abdullah, radijallahu anhuma, u kom kaže: “Allahov Poslanik, sallahu alejhi ve sellem, nas je učio istihari kod svih odluka kao što nas je poučavao kur'anskim surama, rekao bi: ‘Kada neko od vas ima namjeru da uradi neku (za njega važnu) stvar, neka klanja dva rekata nafile, a zatim prouči: Allahumme, inni estehiruke bi'ilmike ve estakdiruke bikudretike, ve es'eluke min fadlike-l-azimi, fe inneke takdiru ve la akdiru, ve t'alemu ve la e'alemu, ve ente ‘allamul-gujub! Allahumme in kunte t'alemu enne hazel-emre hajrun li fi dini ve me'aši ve ‘akibeti emri’, ili je rekao: ‘Adžili emri ve adžilihi’, ‘fakdirhu li ve jessirhu li summe barik li fihi, ve in kunte t'alemu enne hazel-emre šerrun li fi dini ve me'aši ve ‘akibeti emri, ili je rekao: fi ‘adžili emri ve adžilihi’ fasrifhu ‘anni vasrifni ‘anhu vakdir lije-l-hajre hajsu kane, summe raddini bihi
(Allahu moj, ja ti činim istiharu sa Tvojim znanjem, tražim od Tvoje Svemoći, i molim iz Tvoje dobrote, jer Ti određuješ a ne ja, i Ti znaš a ja ne znam, i Ti si poznavalac svih tajni. Allahu moj, ako je ova stvar dobra za mene, za moju vjeru i život, i ima dobre posljedice na oba svijeta, odredi mi je, olakšaj i bereket mi daj u njoj. A ako je ova stvar štetna po moju vjeru i život, i ako su joj posljedice loše na ovom i onom svijetu, odbij je od mene, i odbij mene od nje, i odredi mi dobro gdje god bilo, i učini me zadovoljnim njime kako god da bude), i onda treba spomeniti svoju potrebu (odluku).'” Hadis bilježi Buharija (1166) u svom Sahihu.

Prema tome, istihara se ne klanja da bi se nešto doznalo ili sa njom riješili neki problemi među ljudima niti treba klanjati neko za negog ili za nešto.

Nego kao što je došlo u hadisu, sa klanjanjem istihare čovjek traži od Allaha da odredi, olakša i da bereket u onome što je odlučio da uradi ako je u tome hajr za njega, njegovu vjeru i život i ima dobre posljedice na oba svijeta, a ako je u tome što je odlučio da uradi šteta za njegovu vjeru i život, i ima loše posljedice na oba svijeta, traži od Allaha da to odbije od njega i da ga odvrati od te namjere.

Takođe, nakon klanjanja istihare nije prenešeno da treba sanjati nešto po tom pitanju gdje će mu se u snovima staviti na znanje šta da radi, niti treba da očekuje da će dobiti neko posebno nadahnuće u sebi po kojem će biti usmjeren kako i šta da radi.

Na njemu je da počne raditi ono što je namjeravao i da se osloni na Allaha.

Pogrešno je shvatanje da se istihara klanja kada je čovjek u nedoumici i dilemi šta da radi, ovo ili ono, jer u hadisu je došlo “Kada neko od vas ima namjeru da uradi neku (za njega važnu) stvar”, što znači da je već odlučio šta hoće ali ne zna je li u tome što hoće da uradi hajr za njega ili nije pa za to klanja istiharu.

Takođe, u nastavku teksta hadisa “Allahu moj, ako je ova stvar dobra za mene, za moju vjeru i život, i ima dobre posljedice na oba svijeta, odredi mi je, olakšaj i bereket mi daj u njoj. A ako je ova stvar štetna po moju vjeru i život, i ako su joj posljedice loše na ovom i onom svijetu, odbij je od mene, i odbij mene od nje”, se razumije da se govori o jednoj te istoj stvari koja se namjerava uraditi, a ne o dilemi i nedoumici da li da se radi jedna ili neka druga stvar.

Prema tome, istihara se klanja kada čovjek ima namjeru da uradi neku (za njega važnu) stvar pa traži od Allaha da odredi, olakša i da bereket u onome što je odlučio da uradi ako je u tome hajr za njega, njegovu vjeru i život i ima dobre posljedice na oba svijeta, a ako je u tome što je odlučio da uradi šteta za njegovu vjeru i život, i ima loše posljedice na oba svijeta, traži od Allaha da to odbije od njega i da ga odvrati od te namjere. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Od upute i sunneta Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, je da se na trećem i četvrtom rekatu farz namaza uči samo Fatiha.

Bilježe Buharija i Muslim u svoja dva Sahiha od Ebu Katade, radijallahu anhu, da je rekao: “Klanjao je Allahov Poslanik sa nama pa je na prva dva rekata podne i ikindije namaza učio Fatihu i dva rekata, ponekad bi ajet učio tako da ga čujemo, odužio bi prvi rekat, a na zadnja dva (trećem i četvrtom) učio bi Fatihu”.

Pa je tako učenje sure na trećem i četvrtom rekatu farz namaza suprotno sunnetu.

Po nekim učenjacima ko to uradi mustehab mu je da učini sehvi-sedždu jer je dodao u namazu nešto što se ne uči, a sehvi-sedžda se između ostalog čini kada se neko učenje ili neke radnje dodaju ili oduzmu u namazu. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com