Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Kao odgovor na ovo pitanje obradit ću, uz Allahovu pomoć, mes'elu koja govori o udaljenosti na kojoj osoba postaje obavezna da ide na džumu namaz.

Naime, islamski pravnici imaju veoma podijeljeno mišljenje oko udaljenosti na kojoj je muslimanu vadžib da prisustvuje džuma namazu.(Šerhu Sahihi Buhari od Ibn El-Bettala 2/494, Nejlul-evtar 3/268, Zehiretul-‘ukba16/65,)

Prvo mišljenje: Džuma je vadžib svakom onom ko se nakon džume može vratiti kući prije noći.

Ovo je stav Ibn Omera, Ebu Hurejre i Enesa, radijallahu anhum, Hasana El-Basrija, ‘Ata’, Nafi'e, ‘Ikrimeta, El-Hakema, Evza'ija i Ebu Sevra.

Dokazuju to hadisom od Ebu Hurejre, radijallahu anhu: „Džuma je obavezna onome ko stigne do noći svojoj porodici“. Bilježi ga Tirmizi, a slabim su ga ocijenili Ahmed, Tirmizi, Iraki, Albani i mnogi drugi. Nije ispravno dokazivanje sa ovim hadisom, kao što kaže ‘Iraki.

Drugo mišljenje: Džuma je vadžib onome ko čuje ezan.

Ovo je stav Abdullah ibn ‘Amra, radijallahu anhu, Se'id ibn El-Musejjiba, Malika, Šafije, Ahmeda i Ishaka.

Dokazuju to hadisom od Abdullah ibn ‘Amra, radijallahu anhu, kojeg bilježe Ebu Davud i Darekutni: „Džuma je obavezna onome ko čuje ezan“. Hadis je slab, u njemu su dvojica ravija čije stanje nije poznato. Slabim ga ocjenjuju Iraki, Albani (u nekim knjigama ga ocjenjuje dobrim) i drugi. Kažu da hadis podupiru riječi Uzvišenog: „O vjernici, kada se u petak na namaz pozove, kupoprodaju ostavite i pođite namaz obaviti; to vam je bolje, neka znate!“ (El-Džumua, 9.)

Treći mišljenje: Džuma je vadžib onome ko čuje ezan koji se uči jakim glasom sa zidina grada.

Ovo se prenosi od Malika.

Četvrto mišljenje: Džuma je vadžib na udaljenosti od deset milja (tj. oko 15 km).

Ovo je stav ‘Ata’.

Peto mišljenje: Džuma je vadžib na udaljenosti od šest milja (tj. oko 10 km).

Zastupa ga Zuhri.

Šesto mišljenje: Džuma je vadžib na udaljenosti od četiri milje (tj. ok 7 km).

Ovo je stav Rebi'e i Zuhrija.

Sedmo mišljenje: Džuma je vadžib na udaljenosti od tri milje (tj. oko 5 km).

Ovo je treće mišljenje Malika.

Kaže Malik da je to ustvari udaljenost do koje se čuje ezan.

Osmo mišljenje: Džuma je vadžib na udaljenost jednog ferseha, tj. približno tri milje.

A ovo je stav Ahmeda i Šafije. Kaže Ibn Kudame da je ovo stav i hanefija.

Deveto mišljenje: Džuma je obavezna samo onima koji su u naseljenom mjestu. A ko je van naseljenog mjesta njemu nije obavezna iako čuje ezan.

Ovo je stav učenjaka Kufe i hanefija.

Hanbelijski učenjak Ibn Redžeb u svom komentaru Buharijinog Sahiha (Fethul-bari 8/156-164) je drugačije pojasnio razilaženje učenjaka po ovom pitanju. Slično njemu je uradio i Ibn Kudame u El-Mugniju (2/266).

Rezime razilaženja po Ibn Redžebu je sljedeći:

(Prvo stanje) Onaj ko živi u naseljenom mjestu (gradu) u kojem se klanja džuma, njemu je vadžib da klanja džumu svejedno čuo ezan za džumu ili ne.

Ibn Redžeb ovo prenosi od tabi'ina ‘Ata’. Takođe, prenosi da je Enes, radijallahu anhu, živio u mjestu Ez-Zavije, koje je van Medine, a koje je bilo udaljeno dva ferseha (tj. šest milja, a što je oko 10 km) od Poslanikovog, sallallahu alejhi ve sellem, mesdžida, te bi nekada klanjao džumu, a nekada bi je izostavio.

Ako je onaj ko stanuje u naseljenom mjestu stanovnik tog mjesta, a ne musafir, njemu je vadžib da klanja džumu svejedno čuo ezan ili ne.

Ovo je stav Šafije i Ahmeda. Neki učenjaci kažu da oko ovoga nema razilaženja među učenjacima.

A ako je onaj ko stanuje u naseljenom mjestu musafir, većina učenjaka je na stavu da mu nije vadžib klanjati džumu, jer kao musafir ima olakšicu.

(Drugo stanje) Onaj ko živi izvan naseljenog mjesta (grada) u kojem se klanja džuma, da li je obavezan da klanja džumu sa muslimanima tog mjesta? To je pitanje oko kojeg se učenjaci razilaze.

Prvi stav: nije obavezan klanjati džumu sa stanovnicima naseljenog mjesta pa makar bio veoma blizu.

Ovo je mišljenje Sevrija, Ebu Hanife i sljedbenika njegovog mezheba.

Drugi stav: obavezan je klanjati sa njima džumu ako živi blizu tog mjesta, a nije obavezan ako živi udaljeno.

Ovo je stav većine učenjaka Ummeta.

Koja je to udaljenost na kojoj onaj koji živi van naseljenog mjesta postaje obavezan klanjati džumu sa mještanima naseljenog mjesta, oko toga se učenjaci razilaze na mnogo stavova:

1- Onaj ko čuje ezan, obavezan je prisustvovati džumi, a ko ne čuje nije.

Ovo je stav Šafije, Ahmeda, Ishaka, Abdullah ibn ‘Amra, radijallahu anhu, Se'id ibn El-Musejjiba i ‘Amr ibn Šuajba. Zatim je Ibn Redžeb naveo dokaze sa kojima to dokazuju, a koje smo već spomenuli.

2- Do udaljenosti jednog ferseha (tri milje, tj. oko 5 km) od mjesta gdje se klanja džuma, vadžib je prisustvovati.

Ovo je stav Se'id ibn El-Musejjiba, Lejsa, Malika, Muhamed ibn Hasana i Ahmeda u drugom rivajetu.

Kaže Ibn Redžeb da neki učenjaci hanbelijskog mezheba kažu da nema razlike između ovog i prethodnog stava, jer je ferseh najdalje što se može čuti ezan.

Imam Ahmed je rekao: „Džuma je obavezna onome ko čuje ezan, a ezan se čuje sa udaljenosti jednog ferseha“. Ista izreka se prenosi od imama Malika. Pa su tako prvi i drugi stav isti.

Zatim je Ibn Redžeb naveo nekoliko predaja koje idu u prilog ovom stavu, s tim da ih je ocijenio slabim.

3- Obavezan je do udaljenosti od 4 milje. (tj. oko 7 km)

Ovo je stav Ibn El-Munkedira, Zuhrija, Ikrime i Rebi'e.

4- Obavezan ja do udaljenosti dva ferseha ili 6 milja. (tj. oko 10 km)

Ovo se prenosi od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, Neha'ija i Ishaka.

5- Obavezan ja do udaljenosti 4 i 5 fersha. (tj. oko 20 i 25 km)

Ovo se prenosi od Mu'aza i Muavije, radijallahu anhum.

6- Obavezan ja do udaljenosti od 7 milja. (tj. oko 12 km)

Ovo se prenosi od ‘Ata’. A u drugom rivajetu od njega: od 10 milja do 12.

Kaže Neha'i da je obaveza do dva ferseha (6 milja ili 10 km).

Prenosi se od Ebu Bekra ibn Muhammeda ibn ‘Amra ibn Hazma da je naredio da stanovnici Kuba'a, Zul-Hulejfe i manjih sela oko Medine prisustvuju džumi u Medini.

7- Obavezan je onaj ko, kada čuje ezan, izađe iz kuće i pristigne na džumu. Ovo je stav Rebi'e.

8- Obavezan je onaj ko se nakon džume može vratiti kući prije noći.

Ovo je stav Ibn Omera, Ebu Hurejre i Enesa, radijallahu anhum, Hasana El-Basrija, ‘Ata’, Nafi'e, ‘Ikrimeta, El-Hakema, Evza'ija, Ebu Sevra, Ebu Hajseme, Sulejmana ibn Davuda, Ahmeda i El-Džuzanija. Zatim je Ibn Redžeb naveo hadis od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, koji smo već spomenuli, i pojasnio njegovu slabost. (ovo je rezime govora Ibn Redžeba po ovom pitanju)

Odabrano (radžih) mišljenje

Po ovom pitanju nije ništa vjerodostojno prenešeno od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Ashabi su se po ovom pitanju jako razišli. Stav skupine učenjaka da je onome ko živi u naseljenom mjestu (gradu ili selu) u kojem se klanja džuma vadžib da klanja džumu svejedno čuo ezan za džumu ili ne, je jako prihvatljiv da nemamo u savremeno doba veoma velikih gradova čiji prečnik dostiže 40,50 ili 60 km.

Od svih spomenutih mišljenja najbliži ispravnom je stav onih koji smatraju da je obavezan prisutstvovati džumi onaj ko čuje ezan, tj. do udaljenosti jednog ferseha (oko 5 km), ako uzmemo da je to udaljenost do koje se čuje ezan kako se prenosi od Ahmeda i Malika. Ovaj stav se može dakazivati sa opštim značenjem kur'anskog ajeta i hadisa kojeg bilježi Muslim u svom Sahihu.

Kaže Uzvišeni: „O vjernici, kada se u petak na namaz pozove, kupoprodaju ostavite i pođite namaz obaviti; to vam je bolje, neka znate!“ (El-Džumua, 9.)

Bilježi Muslim od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je neki slijepac pitao Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da mu da olakšicu da klanja u kući (a ne u mesdžidu) jer nema nikoga da ga dovede u mesdžid. Pa ga je oslobodio. Međutim, čim je krenuo od njega, pozvao ga je i pitao da li on čuje ezan? Nakon potvrdnog odgovora slijepca, rekao mu je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem: „Onda se odazovi (pozivu na namaz)“. Iako hadis govori o obavezi klanjanja farzova u džematu, još je preče da se on odnosi na džumu, kao što kaže učenjak Iraki.

Prema tome, onaj ko je udaljen (sa kućom ili radnim mjestom kada je džuma) od najbližeg mesdžida u kojem se klanja džuma više od 10, 15 ili 20 km, njemu nije vadžib da klanja džumu. Njemu i sličnima je obaveza, ako su u mogućnosti, da organizuju klanjanje džume u mjestu gdje se nalaze, u protivnom ostaje mu da klanjaju podne namaz.

Ve billahi tevfik.

http://www.ehlus-sunne.ba

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Vidi manje

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu. Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Ako musafir klanja za imamom koji nije musafir, vadžib mu je da klanja potpun namaz kao i imam. ovo je stav većine učenjaka Ummeta. Takođe, ovo se prnosi od Ubn Abbasa i Ibn Omera, radijallahu anhuma.

Bilježe Buharija i Muslim hadis u kojem je došlo da je Poslanik, sallallhu alejhi ve sellem rekao: „Imam je postavljen da bi se slijedio.“

Bilježi Muslim u svom Sahihu od Nafie da Ibn Omer, radijallahu anhuma, kada bi klanjao iza imama (kao musafir), klanjao bi četiri rekata, a kada bi klanjao sam (kao musafir), klanjao bi dva rekata.

Upitan je Ibn Abbas, radijallahu anhuma: „Šta je sa musafirom koji klanja dva rekata pa klanja sa imamom četiri rekata?“ On mu odgovori: „To je sunnet.“ (Bilježi ga Ahmed, a Albani ga je ocijenio vjerodostojnim u knjizi Irvaul-galil 3/29)

A ako hoće musafir da spoji taj namaz koji je klanjao za imamom sa drugim namazom poslije njega, što mu je dozvoljeno jer je musafir, na njemu je da odmah nakon klanjanog farza za imamom klanja drugi namaz skraćeno, svejedno u džematu sa drugim musafirima ili sam bez džemata.

Ve billahi tevfik.

Izvor: http://www.ehlus-sunne.ba

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Vidi manje

ejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Šta je stidno mjesto (avret) u namazu

Stidno mjesto u namazu, čije pokrivanje je šart valjanosti namaza, kod muškaraca su dijelovi tijela između pupka i koljena kod džumhura (većine) učenjaka. Kod hanabila je obaveza pokriti i jedno rame.

Dok je stidno mjesto u namazu kod žena čitavo tijelo žene osim lica i šaka kod džumhura (većine), a oko pokrivanja gornjeg dijela stopala učenjaci se razilaze.

Otkrivanje avreta u namazu

Nema razilaženja među učenjacima, osim kod veoma male skupine, da je pokrivanje stidnog mjesta u namazu šart valjanosti namaza.

Takođe, nema razilaženja da je pokvaren namaz klanjaču koji namjerno otkrije stidno mjesto u namazu. A učenjaci se razilaze oko valjanosti namaza ako se nenamjerno otkrije stidno mjesto u toku namaza. Po tom pitanju opštepoznata su dva mišljenja:

Prvo mišljenje: da otkrivanje avreta u namazu, svejedno namjerno ili nenamjerno, kvari namaz ako ga klanjač odmah ne pokrije.

Ovo je stav većine učenjaka, na tome su hanefije, malikije i šafije. (Hašijetu Ibn ‘Abidin 1/273, Mevahibul-dželil 1/498, El-Medžmu 13/166)

Da bi namaz bio pokvaren zbog otkrivanja avreta hanefije uslovljavaju dvije stvari:

1- da se otkrije četvrtina (pa naviše) nekog organa i

2- da to otkrivanje traje duže od obavljanja jednog rukna namaza.

To jest, ako se otkrije manje od četvrine nekog organa i traje kraće od vremena obavljanja tog rukna u toku kojeg se otkrilo, onda namaz nije pokvaren.

Zagovorači ovog stava svoje mišljenje dokazuju opštim argumentima koji obavezuju klanjača da pokrije avret u toku namaza.

Drugo mišljenje: nenamjerno otkrivanje većeg dijela tijela (avreta) u namazu u kratkom vremenu ne kvari namaz, takođe otkrivanje manjeg dijela tijela (avreta) duže vremena ne kvari namaz, poput toga da vjetar podigne odjeću i otkrije avret.

Ovo je stav hanabila. (Keššaful-kinna'a 1/269)

Oni to dokazuju hadisom kojeg bilježi Buharija u svom Sahihu od ‘Amr ibn Seleme, radijallahu anhu. On kaže da su njegov otac i još nekoliko ljudi iz njihovog naroda otišli kao delagacija ispred svog naroda kod Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Pa ih je poučio namazu i rekao da ih predvodi onaj ko najviše zna Kur'ana, a on je znao najviše iz Kur'ana, pa su ga postavili da im predvodi namaz. Jednom prilikom klanjajući kao imam u kratkom žutom ogrtaču koji kada padne na sedždu otkrije mu se stidno mjesto, pa je jedna žena koja je sa njima klanjala rekla: „Pokrijte stidno mjesto vašeg učača (imama)“, te su mu kupili amansku košulju. Nato je on rekao: „Nisam se obradovao ničemu nakon primanja islama kao radošću zbog toga (te košulje)“.

Kažu hanabile da nije prenešeno da su Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, ili neko od ashaba negirali to što su klanjali za imamom kojem se otkrivalo stidno mjesto u toku namaza.

Odabrano mišljenje je stav hanabila zbog spomenutog hadisa, a Allah zna najbolje.

Prema tome, kome se nenamjerno otkrije avret u namazu, čim to vidi ili sazna treba odmah da ga pokrije, a namaz mu je ispravan i ne treba ga prekidati niti ponavljati.

Ve billahi tevfik.

© 2016 http://www.ehlus-sunne.ba

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Vidi manje

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Hadisi u kojima se navodi izgovaranje „Amin“ nakon učenja Fatihe su došli u opštoj formi te se odnose na svakog klanjača, tj. kako na muškarce tako i na žene. Što znači da je i ženama, u osnovi, mustehab da izgovaraju „Amin“ nakon učenja Fatihe.

Prenosi se od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je rekao: „Allahov Poslanik sallallahu alejhi ve sellem, kada bi završio učenje Ummul-Kur'an, podigao bi glas i rekao: ‘Amin.'“ Bilježi ga Darekutni i Hakim. Darekutni ga ocjenjuje dobrim, a Hakim vjerodostojnim. Kaže Ibn Hadžer u „Telhisu“: „Darekutni je rekao: ‘Lanac prenosilaca je dobar.’ Hakim je rekao: ‘Vjerodostojan je po uvjetima Buharije i Muslima.’ A Bejheki je rekao: ‘Hasen-sahih.'“

Kaže imam Nevevi u knjizi El-Medžmu’ (3/371): „Izgovaranje „Amin“ nakon Fatihe je sunnet svakom klanjaču, svejedno bilo imamu, muktediji, onom ko klanja sam, muškarcu, ženi, djetetu, onom ko stoji, sjedi, leži (iz opravdanog razloga), onome ko klanja farz ili nafilu, u namazima u kojima se uči naglas ili u sebi. Oko ovoga nema razilaženja među našim učenjacima (misli na šafijski mezheb)“.

Sa druge strane, ženi je zabranjeno da podiže glas u prisustvu muškaraca stranaca, pa ako žena klanja u džematu sa muškarcima koji joj nisu mahremi neće izgovarati „Amin“ naglas nego u sebi ili jako tiho. Dokaz za to je hadis u kojem je Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, zabranio ženama da izgovaraju „Subhanallah“ kada treba popraviti ili upozoriti imama u namazu da je napravio grešku; na njima je da udare rukom o ruku (pljesnu).

Prenosi se od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Tesbih (riječi: subhanellah) je za muškarce, a tasfik (udaranje rukom o ruku) za žene.“ Hadis je mutefekun alejhi, a Muslim dodaje: „U namazu.“

Kaže Ibn Hadžer u „Fethul-bari“ (3/77): „Ženama je zabranjeno da izgovore ‘Subhanallah’ jer im je naređeno uopšteno da stišavaju glas u namazu zbog bojazni da ne bude fitna (muškarcima), a muškarcima je zabranjeno pljeskanje jer je to svojstveno ženama“.

Ali ako žena klanja sa muškarcima koji su joj mahremi ili samo sa ženama ili klanjaju i muškarci i žene skupa, ali su žene u posebnoj prostoriji i ne postoji bojazan da će njihov glas doprijeti do muškaraca, onda im je mustehab da i one izgovaraju „Amin“ naglas.

Kaže Ibn Kudame u „El-Mugni“ (3/38): „Žene izgovaraju naglas u namazima u kojima se uči naglas, a u prisustvu muškaraca ne izgovaraju naglas, osim ako su muškarci njeni mahremi, onda nema smetnje“. Ovo isto potvrđuje imam Nevevi u „El-Medžmu“ (3/390).

Ve billahi tevfik.

© 2016 http://www.ehlussunne.ba

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Vidi manje

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Odgovor na ovo pitanje se vraća na poznatu mes'elu: da li je muktediji (onaj ko klanja za imamom), kada zakasni na dio namaza, ono što klanja sa imamom prvi ili zadnji dio njegovog namaza? Po ovom pitanju učenjaci imaju tri stava.

Prvi stav – ono našto je muktedija pristigao od namaza je njemu prvi dio njegovog namaza, a ono što doklanjava nakon selama je zadnji dio njegovog namaza.

Ovo je stav skupine ashaba i tabi'ina, šafijskog mezheba, rivajet od Malika i rivajet od Ahmeda. (El-Evsat 4/238, Mugnil-muhtadž 1/260, El-Mudevvene 1/97, El-Insaf 2/225)

Dokazuju sa hadisom mutefekun alejhi od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, u kojem je došlo da je Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Kada čujete ikamet, pođite na namaz i budite smireni i dostojanstveni. Nemojte žuriti. Ono što stignete klanjajte, a ono što vam promakne upotpunite.“

Kažu: „upotpunjavanje“ nečega ne biva osim nakon činjenja prvog dijela.

Na osnovu ovoga: ako neko stigne na zadnji rekat akšam-namaza, nakon selama imama naklanjava jedan rekat na kojem uči Fatihu i suru, zatim čini tešehhud, a zatim klanja zadnji rekat na kojem uči samo Fatihu. A na rekatu kojeg je klanjao sa imamom trebao je učiti Fatihu i suru.

Drugi stav – ono našto je muktedija pristigao od namaza to je njemu zadnji dio njegovog namaza, a ono što doklanjava nakon selama je prvi dio njegovog namaza.

Ovo je stav Ebu Hanife, hanbelijskog mezheba i rivajet od Malika. (Hašijetu Ibn Abidin 1/622, Keššaful-kinna'a 1/461, Et-Temhid 20/234)

Oni dokazuju svoj stav sa istim hadisom mutefekun alejhi od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, ali sa rivajetom u kojem je došlo da je Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Ono što stignete klanjajte, a ono što vam promakne naklanjajte.“

Kažu: „naklanjajte“ znači da se naklanja prvi dio propuštenog namaza.

Po ovom stavu: ako neko stigne na zadnji rekat akšam-namaza, nakon selama imama doklanjava prva dva rekata akšama, na kojima uči Fatihu i suru.

Treći stav – spoj između dva prethodna stava na način da ono što doklanjava od tešehhuda je zadnji dio namaza, a ono što uči na rekatima je prvi dio namaza.

Ovo je stav malikijskog mezheba, Ebu Jusufa i Muhammeda Eš-Šejbanija od hanefija. (Hašijetu Ibn Abidin 1/401, Hašijetu ed-Dusuki 1/346)

Dokaz im je spoj između oba rivajeta hadisa: prvi „a ono što vam promakne upotpunite“ – dokaz da se naklanjavaju radnje, tj. propušteni tešehhud, i drugi „a ono što vam promakne naklanjajte“ – dokaz da se naklanja ono što se uči na prvim rekatima. Oni rade po poznatom pravilu iz Usulul-fikha: Ako je moguće da se spoje dva dokaza, treba ih spojiti.

Odabrano mišljenje je prvi stav učenjaka, tj. da ono našto je muktedija pristigao od namaza to je njemu prvi dio njegovog namaza, a ono što doklanjava nakon selama je zadnji dio njegovog namaza, jer i jedan i drugi rivajet „a ono što vam promakne upotpunite“ i „a ono što vam promakne naklanjajte“ se odnose na isto, a to je da se naklanja ono što se izostavilo od namaza, a naklanjavanje ide po redosljedu.

A klanjati prvo zadnji dio pa onda prvi dio namaza, na čemu je drugi stav učenjaka, to je oprečno redosljedu klanjanja namaza. Treći stav je veoma težak i komplikovan za praktičnu primjenu.

Ve billahi tevfik.

© 2016 http://www.ehlus-sunne.ba

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Vidi manje