Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.
Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

O propisu bodenje bikova i ovnova i tučenje pijetlova i pasa su govorili učenjaci mezheba.

Naime, nema razilaženja među islamskim pravnicima oko zabrane bodenja bikova, ovnova, tučenja pijetlova i pasa. ( pogledaj: El-mevsu'atu el-fikhije, 10/196)

Učenjaci malikijskog (Hašijetus-savi, 4/238), šafiijskog (Mugnil-muhtadž 4/312) i hanbeliskog (Keššaful-kinna'a, 4/39) mezheba su zabranili ovakva natjecanja.

Kaže autor Tekmiletul-medžmu'u (iz šafijskog mezheba): “Bodenje životinja je najblesavija vrsta natjecanja, ona je batil (ništavna) oko čije zabrane nema razilaženja među učenjacima” (El-medžmu'u, 14/31).

Dokazi zabrane ove vrste natjecanja:

1. Hadis koji prenosi Ibn Abbas, radijallahu anhuma: “Da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, zabranio zavađanje među životinjama”.
Hadis bilježe Ebu Davud i Tirmizi. A hadis je slab zbog dvije stvari:

– prenešen je merfu'an (tj. da su to riječi Poslanika, sallahu alejhi ve sellem) i murselen (tj. da tabi'in kaže da je rekao Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, izostavljajući ashaba), a kaže Tirmizi da je ispravnije mursel,

– u senedu je Ebu Jahja el-Kattat koji je slab.
Albani je hadis ocijenio slabim u “Dai'fu Ebi Davud” (broj 443).

2. Natjecanje u ovome je blesavost i maloumnost u čemu nema nikakve fajde. (pogledaj: El-Musabekat S'ad Eš-Šisri, str. 134.)

3. Životinje jedna drugoj nanose bol ili čak ubija jedna drugu bez ikakvog valjanog cilja u tome. (pogledaj: ‘Avnul-ma'bud 7/165, Nejlul-evtar 8/92)

4. U ovome je upropaštavanje imovine bez opravdanog razloga.

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu. Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

O toj temi sam pisao u knjizi “U islamu je odgovor na sva pitanja sve probleme” (str. 359-361). Evo tog teksta:

Igranje karti

Karte su manji listići od tvrđeg papira sa slikama ili znakovima za igranje, ima ih više vrsta a u opticaju su tvz. francuske karte s bojama terf, herc, karo, piko; mađarske: žir, srce, list; talijanske: kupe, špade, dinari, baštuni.[1]

Načini igranja karti i vste igara sa karta nije potrebno posebno predstavljati jer je to uglavnom poznato među običnim ljudima.

Šerijatski status igranja karti

Učenjaci su složni da je igranje karti zabranjeno ako je zasnovano na jednoj od tri sljedeće stvari, kao kod šaha[2]:

1- ako se igra za nagradu ili uz klađenje

2- ako vodi u ostavljanje vadžiba, poput namaza i slično

3- ako izaziva laž, neprijateljstvo, mržnju i ružne riječi

A ako je igranje karti čisto od gore spomenutih stvari, razišli su se savremeni isamski učenjaci na tri mišljenja:

Prvo mišljenje: zabrana igranja karti.

Ovo je stav Stalne komisije za fetve[3] iz Saudijske arabije, Muhammeda ibn ‘Usejmina[4] i Ebu Bekr el-Džezairi[5].

Dokazi:

1. Kijas (analogija) igranja karti na igranje nerda (igre sa kockama), pa kao što je nerd zabranjen tako je i igranje karti zabranjeno.

2. Igranje karti izaziva neprijateljstvo, mržnju, međusobno potcjenjivanje i vrijeđanje, psovanje, laganje, proklinjanje i slično.

Drugo mišljenje: igranje karti je pokuđeno. Zastupaju ga neki savremeni učenjaci[6].

Dokazuju svoj stav sljedećim:

1. Igranje karti je gubljenje dragocjenog vremena jer u toj igri nema nikakve koristi.

2. Ova igra odvodi čovjeka od ibadeta i odvraća ga od obavljanja vjerskih i dunjalučkih obaveza.

Komentar: nevedeni dokazi su dovoljno jaki za zabranu a ne pokuđenost.

Treće mišljenje: dozvola igranja karti.

Dokazi učenjaka koji imaju ovaj stav[7]:

1. Osnov je dozvola svih stvari u međuljudskim postupcima sve dok ne dođe dokaz zabrane, a dokaza za zabranu nema.

Komentar: dokaz zabrane je kijas na igru nerd, prema tome time izlazi iz osnova dozvole.

2. Igranje karti odvraća od gibeta (ogovaranja), nemimeta prenošenja tuđih riječi sa ciljem sijanja razdora) i sličnih zabranjenih stvari.

Komentar: ovo nije dokaz koji upućuje na dozvolu igranja karata, jer pijenje alkohola može da odvraća od istih stvari a nije dozvoljen po idžma'u učenjaka.

Radžih je drugo mišljenje, tj. pokuđenost igranja karata, jer iako je kijas (analogija) igranja karata na igru nerd je kijas ispunjava šartove validnog kijasa, ostaje pitanje da li je zabrana nerda zbog klađenja i kockanja ili sama po sebi. Ako je osobina (ille) zbog koje je igra nerd zabranjena je što je zasnovana na slučajnosti i sreći, tj. bacanjem kocki može dobiti željeni broj a može i da ne dobije, a takođe igranje karti počiva na slučajnosti i sreći.

Pa ako je igra nerd zabranjena zbog toga onda i igranje karata ulazi pod isti propis, a ako je igra nerd zabranjena zbog kockanja onda igranje karti bez klađenja i kockanja nije zabranjeno. Sa druge strane, u igranju karti postoji vid upotrebe mozga i sposobnosti iako je u većini zasnovana na slučajnosti i sreći.

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Od Allahove milosti i mudrosti stvaranja je to da je biljke i životinje stvorio i stavio u službu čovjeka. Osim onih za koje je došao dokaz da ih nije dozvoljeno jesti ili koristiti ili koje su štetne za ljude.

Kaže Uzvišeni:”On je za vas sve što postoji na Zemlji stvorio”. (El-Bekare, 29)

I kaže: “Kako ne vidite da vam je Allah omogućio da se koristite svim onim što postoji na nebesima i na Zemlji i da vas darežljivo obasipa milošću Svojom, i vidljivom i nevidljivom?” (Lukman, 20)

Dozvola upotrebe kože ovih životinja nakon ubijanja ili klanja se vraća na pitanje čistoće njihove kože nakon štavljenja.

Opšti stavovi učenjaka oko čišćenja kože štavljenjem:

Prvi stav: štavljenje je sredstvo za čišćenje kože strvina, svejedno bilo to životinje čije se meso jede ili one čije se ne jede.

Ovo je stav učenjaka hanefijskog[1] i šafijskog[2] mezheba.

Oni smatraju da štavljenjem postaju čiste kože svih životinja strvina osim kože svinje jer je ona sama po sebi nečista, i kože čovjeka jer je on posebno odlikovan nad ostalim stvorenjima, kaže Uzvišeni u prijevodu značenja: “Mi smo sinove Ademove, doista, odlikovali” (El-Isra’ 70). A šafije takođe izuzimaju kožu psa.

Drugi stav: da koža strvine ne postaje čista štavljenjem.

Ovo je oficijelni stav mezheba malikija[3] i hanabila[4].

S tim da hanabile dozvoljavaju upotrebu tih koža nakon štavljenja za sve stvari osim za tekućine, a malikije dozvoljavaju nakon štavljenja upotrebu kože i za tečne i za suhe stvari. Iz ovog svi izuzimaju svinjsku kožu.

Od imama Ahmeda se prenose još dva rivajeta[5] po ovom pitanju:

Prvi – da štavljenje čisti kožu strvina onih životinja koje su bile čiste za vrijeme života pa makar i ne bilo njihovo meso dozvoljeno za razliku od onih životinja koje su nečiste dok su žive.

Drugi – da se sa štavljenjem čiste kože samo strvina onih životinja čije se meso jede. Ovo je takođe stav Evzai'ja, Ibn Mubareka, Ishaka ibn Rahuveje[6], jedno od dva mišeljenja Ibn Tejmije[7], a od savremenih učenjaka izabrao ga je Ibn ‘Usejmin[8].

Treći stav: da se štavljenjem čiste kože strvina svih životinja, pa čak i svinje, psa i divljih zvijeri.

Ovo je mezheb zahirija i Ibn Hazma[9].

Dokazi ovog mišljenja su hadisi koji sa svojim općim značenjem ukazuju da štavljenjem kože bilo koje životinje ona postaje čista. Od tih hadisa su sljedeći:

1 – “Kada se izvrši štavljenje kože ona je čista”[10]. U hadisu riječ “el-ihabu” u arapskom jeziku ima opće značenje i obuhvata kože svih vrsta životinja.

2 – U istom rivajetu sa drugačijim riječima: “Koja god koža se štavi postaje čista”[11]. Riječ “koja god” ima opće značenje i odnosi se na kože svih životinja.

3 – Ušao je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u dvorište neke kuće i napio se vode iz obješene mješine, pa mu rekoše da je ta mješina od kože strvine, a on reče: “Šerijatsko klanje kože je njeno štavljenje”[12], a u rivajetu kod Ahmeda: “Njeno štavljenje je njeno čišćenje ili njeno šerijatsko klanje”[13].

Radžih (odabrano) mišljenje je treći stav učenjaka koji kaže da je štavljenje kože strvina svih životinja njihovo čišćenje. Jer opće značenje gore spomenutih hadisa jasno i nedvosmisleno ukazuje da štavljenje kože strvine bilo koje životinje je njeno čišćenje. A sa druge strane nema dokaza koji ograničava ovo značenje samo na životinje čije se meso jede.

Tako nema smetnje u uzgajanju sitnih životinja, poput minke, radi upotrebe kože, ili u upotrebi kože vjeverica i sličnih životinja koje nisu zvijeri. A Allah zna najbolje.

Iz ove dozvole upotrebe kože nakon štavljenja se izuzimaju kože divljih zvijeri zbog nekoliko hadisa u kojima je došla zabrana istog. Od tih hadisa su sljedeći:

1 – Hadis od El-Mikdamu ibn Madijekrib, radijallahu anhu, kaže: “Čuo sam Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da zabranjuje oblačenje kože divljih zvijeri i da se jaše na njima”[14].

2 – Prenosi Ebul-Melih od svog oca da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, zabranio da se koža divljih zvijeri koristi kao posteljina[15].

3 – Hadis od Muavije, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, zabranio jahanje tigrova, znači kožu tigrova[16].

4 – Hadis od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Meleci ne budu u društvu u kojem ima koža tigra”[17].

Kaže El-Mubarekfuri: “Hadisi ukazuju da nije dozvoljeno koristiti kožu divljih zvijeri. Učenjaci imaju različito mišljenje oko mudrosti ove zabrane. Kaže Bejheki da je zabrana došla zbog toga što na koži ostanu dlake jer štavljenje ih ne može otkloniti. A kažu drugi da je moguće da je zabranjena zbog koža koje se ne štave radi njihove nečistoće, ili da je zabrana zbog toga što ih upotrebljavaju rasipnici i oholi ljudi”[18].

Ve billahi tevfik.

[1] Hašijetu Ibn Abidin (1/136) i El-Bedai'u es-sanai'u (1/85) .

[2] Mugnil-muhtadž (1/78).

[3] Hašijetu Dusuki (1/54) i Mevahibul-dželil (1/101).

[4] El-Mugni (1/66) i Keššaful-kinna'i (1/54).

[5] El-Mugni (1/68) i Keššaful-kinna'i (1/54-55).

[6] Šerh Sahihu Muslim, Nevevi (4/54) i El-Furu’, Ibn Muflih (1/102).

[7] Medžmu'ul-fetava (21/95).

[8] Eš-Šerhul-mumti'a (1/74).

[9] El-Muhala (9/32).

[10] Muslim (366) i Ebu Davud (4123) u rivajetu od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma.

[11] Tirmizi (1728) i kaže da je hasen sahih, Nesai (7/173) i Ibn Madže (3609), a Albani ga je ocijenio vjerodostojnim u “Gajetul-meram” (26).

[12] Ibn Hibban (4522) i ocijenio ga je vjerodostojnim.

[13] Ahmed (25/250), Ebu Davud (4125) i Nesai (7/173-174), hadis je ocijenio vjerodstojnim Ibn Hadžer u “Telhisul-habir” (1/49).

[14] Ebu Davud (4131), Nesai’ (4567) i Bejheki (71), u njegovom senedu je Bekijje ibn El-Velid a on je slab, a Albani ga je ocijenio vjerodostojnim u “Sahiha” (1011) i kaže da je Bekijje izgovorio “haddesena” (pričao nam je).

[15] Tirmizi (1779), Nesai (4565), Darimi (1983) i Ahmed (20982), ocijenio ga je vjerodostojnim Albani u “Miškatul-mesabihi” (506), takođe, prenosi se u knjizi “Revdatul-muhaddisin” (3303) da ga je Ibn Hadžer ocijenio vjerodostojnim.

[16] Ebu Davud (4239) a kaže Ebu Davud da Ebu Kilabe nije sreo Muaviju, Nesai u “Kubra” (9816), Ahmed (16890) i Bejheki (6339), kaže Šuajb Arnaut u Tahkiku Musneda imama Ahmeda da je hadis sahih a da je sened ovog hadisa slab jer je mursel, takođe Albani je ocijenio hadis vjerodostojnim u “Sahihu Ebi Davud” (3566).

[17] Ebu Davud (4130), Albani ga je ocijenio dobrim u “Daifa” (6687) i u “Miškatul-mesabih” (2775).

[18] Tuhfetul-ahvezi (4/469).

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Osnovno o vakcinaciji

Vakcinacija predstavlja postupak kojim se određeni antigeni materijal unosi u organizam putem vakcine čiji je cilj stvaranje imuniteta na određenu bolest.

Vakcina je medicinski preparat koji sadrži materijal dobijen od mikroorganizama ili njihovih dijelova obrađen na poseban način kojim se uklanjanju njihova infektivna, ali ne i antigena svojstva i služi u svrhu pobuđivanja imuniteta organizma u koji se unosi. Pobuđeni imunitet stvara antitijela koja neutraliziraju dati mikroorganizam.

Neke od najvažnijih vakcina su vakcine protiv boginja, bjesnila, tetanusa, difterije, dječije paralize, žute groznice, tuberkuloze, gripe, ospice, hepatitis B itd. Vakcinisanjem su iskorjenjene brojne opasne zarazne bolesti.

Šerijatski status vakcinacije

Vakcinacija, kao preventivna zdravstvena mjera zaštite pojedinca i cijele populacije protiv raznih zaraznih bolesti, potpada pod oblast liječenja koje je u osnovi dozvoljeno.

Upitan je šejh Bin Baz o propisu preventivnog liječenja poput vakcinacije, pa je odgovorio sljedeće: „Nema smetnje u preventivnom liječenju kada se pojave epidemija ili neki drugi razlozi zbog kojih postoji bojazan oboljevanja.

Znači, nema smetnje u konzumiranju lijekova radi zaštite od neke bolesti jer Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, kaže u vjerodostojnom hadisu: „Ko ujutro na tašte pojede 7 medinskih datula, neće mu naštetiti sihr niti otrov“ (mutefekun alejhi). Ovo predstavlja otklanjanje obolijevanja prije nego se desi. Tako isto, ako se (osoba) boji bolesti pa se vakciniše radi preventive protiv epidemije koja se raširila u tom ili bilo kojem mjestu, u tome nema smetnje kao što nema smetnje da se osoba liječi od bolesti koja je zadesi.

Međutim, nije dozvoljeno nošenje hamajlija i amuleta protiv bolesti, džina ili uroka jer je Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, to zabranio. On je pojasnio da to predstavlja mali širk, pa je vadžib kloniti se toga“. (Fetava šejh Bin Baz 6/21)

Na poznatom webportalu islamqa.info, koju uređuje šejh Muhammed Salih El-Munedždžid, na pitanje o propisu imunološke vakcinacije djece (broj 20276) u odgovoru, nakon navođenja gore spomenute fetve Bin Baza, je došlo:

„A što se tiče štetnih posljedica nekih vakcina, poput groznice i nekih privremenih simptoma, štetne posljedice poput ovih su zanemarljive u odnosu na veličinu štete koja se otklanja, a to su ubitačne bolesti ili bolesti koje ostavljaju ogromne štetne posljedice na zdravlje ili funkcije nekih organa. Slično ovome u Šerijatu je ono što se desi prilikom sunećenja muške djece, prilikom čega se odsijeca dio kože i nanosi velika bol djetetu. A to je zanemarljivo u odnosu na ono što se dobija tim činom vezano za čistoću i druge mnogobrojne dunjalučke koristi.

Opšte šerijatsko pravilo o ovome glasi: “Čini se manja šteta da bi se otklonila veća ako jedna od njih dvije mora da se desi“ (El-Ešbahu ven-nezair, Es-Sujuti 1/45 ). Međutim, ako medicina potvrdi da neke vakcine uzrokuju štetu ljudskom organizmu ili da je procenat štetnih posljedica veći od preventivne zaštite od bolesti od kojih treba da štiti, onda njihovo konzumiranje nije dozvoljeno, jer je Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Nema štete niti nanošenja štete“.“ (https://islamqa.info/ar/20276)

Rasprave i dileme oko korisnosti i štetnosti vakcinacije

Prve reakcije i kritike vakcinacije, te ukazivanje na njenu štetnost su zabilježene početkom 20. vijeka u Americi.

U zadnje vrijeme je prisutna ogromna polemika u Zapadnom svijetu, među medicinskim stručnjacima i ljekarima oko štetnosti i korisnosti vakcina. Oni su podijeljeni na dva međusobno suprostavljena tabora: zagovorače vakcinisanja i strastvene protivnike istog.

Zagovorači vakcinisanja

Smatraju da je vakcinacija korisna, potrebna, čak nužna i obavezna. Njen cilj je stvaranje imuniteta na određenu bolest. Po njima je vakcinacija najefikasniji i najjeftiniji metod sprečavanja pojave i širenja infektivnih bolesti. Po njima je vakcinacija djece smanjila smrtnost i iskorijenila neke opasne bolesti.

Na ovom stavu je sva farmaceutska industrija širom svijeta, Svjetska zdravstvena organizacija, ministarstvo zdravlja većine država, većina medicinskih ustanova i fakulteta.

Protivnici vakcinisanja

To su mnogi doktori, ljekari, medicinski stručnjaci, nezavisni istraživači i neki medicinski instituti širom svijeta.

Oni smatraju da je vakcinacija pogubna i štetna po ljudski organizam, da ona predstavlja sistematsko uništavanje imunog sistema, jer su sadržaj vakcina čisti otrovi i štetni materijali, poput raznih virusa, kancerogenih konzervansa, teških metala, žive, aluminijuma, zametka pileta, tkiva abortiranog fetusa, ovčijih crvenih krvnih zrnca, ćelije majmunskih bubrega i seruma teleta.

Oni se trude da dokumentuju, istraže i analiziraju, prave statistiku i studije i sve to javno prezentuju.

Takođe, smatraju da vakcine uzrokuju mnoge savremene bolesti: doživotnu alergiju, astmu, autizam, dječiju paralizu, rak, leukemiju, degenerativne bolesti i genetičke mutacije.

Po njima vakcine imaju suprotne efekte, tj. izazivaju umesto da sprečavaju bolesti, a farmaceutske kompanije prave lažne statistike (ili ne objavljuju stvarne i istinite) i mijenjaju imena bolesti koje vakcine izazivaju kako bi se sakrilo njihovo pogubno dejstvo.

Svi “dokazi” o ispravnosti vakcina zasnivaju se jedino na lažnim i namještenim istraživanjima, na međusobnim “koncenzusima” farmaceutske industrije, naučnika i političara koji rade za njih. Iza svega ovoga, po njima, stoje moćne farmaceutske korporacije kojima je osnovni cilj materijalna dobit.

Odabrano mišljenje po ovom pitanju

Kada sam pristupio istraživanju ovog pitanja i problema, jer nisam imao dovoljno informacija o dotičnom problemu, nakon desetine pristiglih pitanja o ovoj temi u zadnjih nekoliko godina, na samom početku sam bio ubjeđen u ono na čemu je velika većina ljudi, a to je korisnost i potreba vakcinacije.

Međutim, nakon što sam danima iščitavao i analizirao tekstove i studije i pregledavao dokumentarne emisije i video-sadržaje, došao sam do uvjerenja u kojeg nemam sumnju da vakcine uzrokuju štetu ljudskom organizmu (naročito kod djece), da je procenat štetnih posljedica veći od preventivne zaštite od bolesti od kojih treba da štiti. A shodno tekstu opšteprihvaćenog hadisa „Nema štete niti nanošenja štete“ i fikhskog pravila „Šteta se otklanja“ zasnovanog na istom hadisu, nije dozvoljeno dobrovoljno vakcinisanje ni sebe niti djece čiji smo staratelji, a Allah zna najbolje.

Da vakcinisanje šteti organizmu zasnovao sam na sudijama, istraživanjima, analizama, dokumentima i statistikama isključivo ljekara i medicinskih stručnjaka širom svijeta čiji je broj ogroman, a ne na teoriji zavjere ili onome što se piše protiv farmacijske industrije i Svjetske zdravstvene organizacije.

O štetnosti vakcinisanja ima mnogo materijala i informacija na internetu, dovoljno je da se na you tube ili google ukuca riječ vakcinacija. A stranicu koju toplo preporučujem, na kojoj se može skoro sve na jednom mjestu naći o štetnosti vakcinacije, je link:

http://www.ivantic.net/Ostale_knjiige/Zdravlje/vakcine%20i%20zdravlje.htm

Onaj ko je ubjeđen u drugačiji stav po ovom pitanju, tj. u korisnost vakcinisanja, na čemu je zvanični stav medicine i većine ljudi koji ih u tome slijede, te radi po tome, biće odgovoran shodno svome ubjeđenju.

Obavezno vakcinisanje

Od evropskih zemalja u kojima vakcinacija nije obavezna su: Njemačka, Holandija, Luksemburg, Velika Britanija, Danska, Irska, Grčka, Španija, Portugal, Austrija, Finska, Švedska, Norveška, Kipar, Estonija, Latvija, Litvanija i Švicarska.

A evropske zemelje u kojima je vakcinacija obavezna su: Italija, Srbija, Makedonija, BiH, Crna Gora, Hrvatska, Slovenija, Bugarska, Češka, Slovačka, Mađarska, Poljska i Rumunija.

Treba napomenuti da je situacija u evropskim zemljama šarolika kada se kaže da vakcinacija nije obavezna, svaka zemlja je slučaj za sebe, neke vakcine su obavezne, dok druge nisu, takođe u nekima je obavezna za djecu koja idu u škole i vrtiće. Neke države omogućuju izuzetke na osnovu medicinskih i religijskih razloga, a neke na osnovu “filozofskih” izgovora.

Postavlja se pitanje: kako da vjernik koji živi u zemlji u kojoj je vakcinacija obavezna, a koji je ubjeđen u štetnost vakcinisanja i kome je haram da vakciniše sebe i svoju djecu, izbjegne obavezno vakcinisanje i kako da se bori protiv toga?

U osnovi treba znati da ako bude prisiljen na vakcinaciju djece ili sebe on u tome nema grijeha. Dokaz da nema grijeha je hadis od Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhuma, i Ebu Zerra, radijallahu anhu, da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Zaista je Allah oprostio mom Ummetu ono što urade greškom, iz zaborava i u prisili”. Hadis bilježe Darekutni, Hakim i Bejheki od Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhuma, a Ibn Madže od Ebu Zera, radijallahu anhu. Iako u oba hadisa ima slabosti mnogi učenjaci su ga ocijenili vjerodostojnim i prihvatljivim zbog mnoštva rivajeta, vjerodostojnim ga ocjenjuju Hakim, Ibn Hibban, Ibn Hazm, Nevevi i Albani.

U zemljama u kojima je omugućeno izuzimanje od te obaveze, obaveza je na taj način da se izbjegne vakcinacija.

Takođe, na vjernicima je da se organizuju i djeluju na svaki miran i demokratski način kako bi stekli pravo na slobodu po ovom pitanju.

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Hvala Allahu i neka je salavat i selam na posljednjeg vjerovjesnika, a zatim:

Spomenuti događaj na Hudejbiji nije precizno naveden ni sa strane teksta hadisa niti prijevoda. Od strane mušrika nije došao Suhejl da pregovara nego ‘Urve ibn Mes'ud a riječi Ebu Bekra, radijallahu anhu, nisu dobro prevedene.

Naime, taj događaj bilježe Buharija u svom Sahihu i Ahmed u Musnedu u dužem hadisu, što znači da je događaj istinit, od El-Misvera ibn Mahreme i Mervana ibn El-Hakema. U dijelu hadisa koji nas zanima je došlo da je ‘Urve ibn Mes'ud razgovarao sa Poslanikom, sallallahu alejhi ve sellem, u prisustvu nekoliko ashaba i između ostalog rekao mu: „Tako mi Allaha, ja vidim lica i gomilu svjetine (misleći na ashabe) spremnu da pobjegne i da te ostavi. Pa mu je rekao Ebu Bekr: Sisaj klitoris Lata (Umsus bazral-Lati), zar da mi pobjegnemo i ostavimo ga. Ko je to, upita (‘Urve). Kažu: Ebu Bekr. Onda on (‘Urve) reče: Tako mi Onoga u čijoj je ruci moja duša, da nemaš kod mene zasluga za koje ti se nisam odužio, odgovorio bih ti. Zatim je nastavio razgovor sa Vjerovjesnikom, sallallahu alejhi ve sellem, pa kad god bi mu govorio nešto uzeo bi ga za bradu, a Mugire ibn Š'ube je stajao iznad glave Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, …“

Znači, navodno „sporne“ riječi koje je Ebu Bekr, radijallahu anhu, rekao kao reakcija na omalovažavanje ashaba su: „Sisaj klitoris Lata“, a ne kako je rečeno u predavanju. Mušrici su smatrali da je njihovo božanstvo (kip) Lat bio ženskog roda, pa ga je sa tim riječima ponizio i kaznio Ebu Bekr, radijallahu anhu, zbog omalovažavanja ashaba.

Da vidimo šta su učenjaci i stručnjaci hadisa rekli u komentaru ovih riječi Ebu Bekra, radijallahu anhu:

Kaže Ibn Hadžer u Fethul-bari (5/340): „Bio je običaj Arapa da takvim riječima vrijeđaju (psuju ili omalovažavaju), s tim da bi umjesto riječi Lat rekli majka (tj. „sisaj klitoris majke“). A Ebu Bekr, radijallahu anhu, je htio da njegova uvreda ‘Urve bude žešća tako što je umjesto riječi „majka“ spomenuo “Lata“ kojeg obožavaju. Na takvo izražavanje navela ga je srdžba što je rekao za muslimane da bi pobjegli. U hadisu je dokaz da je dozvoljeno izgovoriti ružne riječi sa ciljem ukora (kažnjavanja) onoga ko ispolji nešto sa čime zaslužuje da mu se to kaže.

Kaže Ibn En-Numejr da je u riječima Ebu Bekra poniženje dušmana, iznošenje njihovih laži indirektnim navođenjem njihovog uvjerenja da je (božanstvo ili kip) Lat Allahova kćerka, neka je Allah uzvišen od toga, jer ako je kćerka onda ima polni organ koje imaju žene“.

Kaže Ibn El-Kajjim u Zadul-me'ad (3/271): „U riječima Ebu Bekra koje je rekao ‘Urve „sisaj klitoris Lata“ je dokaz da je dozvoljeno direktno spomenuti ime stidnog mjesta ako je u tome korist koju zahtijeva to (određeno) stanje“.

Kaže šejhul-islam Ibn Tejmije u Medžmu'ul-fetava (3/252): „Kaže Uzvišeni: „I sa sljedbenicima Knjige raspravljajte na najljepši način, ali ne i sa onima među njima koji su nepravedni“. (El-‘Ankebut, 46) Kada nam onaj koji nam se obraća učini nepravdu nije nam naređeno da mu uzvratimo na najljepši način. Kada je ‘Urve ibn Mes'udu rekao Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem: Ja vidim lica i gomilu svjetine (misleći na ashabe) spremnu da pobjegne i da te ostavi, onda mu je Ebu Bekr, radijallahu anhu, rekao u prisustvu Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem: „Sisaj klitoris Lata, zar da mi pobjegnemo i ostavimo ga“.

Rezime govora o ovoj temi je: da kada situacija zahtijeva da se tim riječima neko izrazi radi koristi ili otklanjanja štete, u tome nema smetnje. Jer da je bilo zabranjeno da Ebu Bekr, radijallahu anhu, kaže ono što je rekao, na to bi ga upozorio Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem. Znači, mi iz ovog hadisa izvlačimo dokaz dozvole ovakvog izražavanja kada to stanje zahtijeva. Nije ispravno da se zdvajamo i iskomleksirano zapitkujemo: kako je Ebu Bekr, radijallahu anhu, mogao da se tako „vulgarno i prosto“ izrazi i to u prisustvu Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem?! Šerijatski argumeti, poput ovog hadisa, nama ukazuju kada i šta priliči da kažemo makar bilo i ružno, a ne Zapadni ili Istočni bonton izražavanja i tretiranja šta je vulgarno i prosto.

Ova dozvola nema kolizije sa hadisom kojeg prenosi Ibn Mes'ud, radijallahu anhu: „Nije mu'min onaj koji narušava čast ljudi, niti koji proklinje, niti koji je vulgaran i prost“. (Bilježe ga Tirmizi, Ahmed i Ibn Hibban sa vjerodostojnim senedom.) Jer Uzvišeni kaže: „Allah ne voli da se o lošem (ili zlu) glasno govori, to može samo onaj kome je učinjena nepravda. – A Allah sve čuje i sve zna“. (En-Nisa’, 148)

Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com