Alejkumusselsm.

Tačno je da su dvanaestorica „šiitskih“ imama, kojima šije rafidije lažno pripisuju bezgriješnost i sve ostalo što im pripisuju a oni su čisti od toga, svi porijeklom od Alije, radijallahu anhu, i kćerke Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, Fatime, radijallahu anha.

Prvi imam kod šija je Alija, radijallahu ‘anhu.

Drugi je Hasan sin Alije, radijallahu ‘anhuma.

Treći Husejn sin Alije, radijallahu ‘anhuma.

A ostalih devet su porijeklom od Husejna sina Alije, radijallahu anhuma. Te prema tome svi pripadaju Ehlul-bejtu (porodici i lozi) Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem.

Četvrti je Alija Zejnulabidin (Es-Sedždžad), peti Muhammed Bakir, šesti Džafer Sadik, sedmi Musa Kazim, osmi Alija Rida, deveti Muhammed Dževvad (Et-Tekijju), deseti Alija Hadi (En-Nekijj), jedanaesti Hasan El-Askeri i dvanaesti (nepostojeći, praznovjerni i izmišljeni) Munammed El-Mehdi. Svaki rafidijski imam od četvrtog pa nadalje je otac onome koji je došao poslije njega.

Istina je da ovih devet imama koji su porijeklom od loze Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, nisu bili šitske rafidijske vođe, niti su pozivali u šizam. Oni su u stvari bili pobožni, dobri i učeni ljudi koji pripadaju generaciji selefa, tj. dobrih prethodnika. A ono što im pripisuju šije rafidije da su bili njihovi imami, na njihovoj akidi i slično, to su izmišljotine po kojima su šije rafidije poznati, za koje nemaju nijednu vjerodostojnu predaju. Naprotiv, savremenici ovih imama prenose od njih suprotno onome što šije prenose u njihovim “pouzdanim” knjigama. Ve billahi tevfik.

Odgovorio na pitanje: dr. Zijad Ljakić
Preuzeto sa stranice: http://www.ehlus-sunne.ba

Alejkumusselam.

Pojava Mehdija je jedan od najvećih predznaka Sudnjeg dana. Mehdi koji će se pojaviti se ubraja u učenjake, reformatore i obnovitelje vjere Islam i dobročinitelje ovog Ummeta, on nije vjerovjesnik, niti ashab nego čovjek i iskreni vjernik od ovog Ummeta, alim od istinskih učenjaka koji sprovode Šerijat Gospodara svjetova i slijede sunnet Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Ni njemu a niti nekome drugom nije dozvoljeno da izađe van Kitaba i Sunneta i da dođe sa nečim od sebe. Pojava Mehdija je zadnji mali predznak Sudnjeg dana koji prethodi velikim predznacima, tj. silasku Isa'a, alejhisselam, pojavi Dedžala, Je'džudža i Me'džudža i tako dalje.

Prenešen je veliki broj vjerodostojnih hadisa koji ukazuju na pojavu Mehdija u kojima su opisani detalji po kojima će biti prepoznatljiv. Hadisi o pojavi Mehdija se prenose od trideset ashaba, između ostalih od: Alije, Aiše, Huzejfe, Ibn Mes'uda, Ebu Umame, Abdurrahmana ibn Aufa, Abdullaha ibn Amra ibn El-‘Asa, Sevbana, Enesa, Džabira, Ibn Abbasa, Ummu Seleme, Hafse i drugih, radijallahu anhum.

Dio tih hadisa su vjerodostojni i dobri, a dio njih su slabi od kojih se neki dižu na stepen dobrih na osnovu mnoštva rivajeta. Takođe, bitno je napomenuti da su hadisi o pojavi Mehdija dostigli stepen tevatura m'anevi, a to je prenošenje hadisa o nečemu po značenju u najvišem stepenu vjerodostojnosti.

U vjerodostojnim hadisima o Mehdiju su došli detalji i pojedinosti koje je vrlo bitno poznavati kako bi se razlikovao pravi Mehdi od lažnih koji su se pojavili i tvrdili za sebe da su Mehdi kroz istoriju ovog Ummeta. Od najvažnijih stvari po kojima je prepoznatljiv Mehdi a o kojima nas je obavijestio Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, su sljedeće:

– da je od potomstva Fatime, kćerke Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, takođe od potomstva Hasana sina Alijinog, radijallahu anhuma,
– da će se zvati Muhammed ibn Abdullah (znači imaće isto ime kao i Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem),
– da će se pojaviti pred Sudnji dan neposredno i zajedno sa Isaom, alejhisselam, i u vrijeme ubistva Dedždžala,
– da će ispuniti Zemlju pravdom kao što je bila ispunjena zulumom i nepravdom,
– da će boraviti sedam ili osam godina u kojima će se umnogostručit blagostanje,
– Allah će sa njim pomoći Islam i muslimane pa će ponos na Zemlji pripadati sljedbenicima Islama,
– opisao je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, njegov izgled: da će imati proćelavu glavu i tanak i dug nos sa uzvišenjem na sredini,
– skloniće se u Harem u Mekki a krenuće vojska da ga napadne koja će biti strpana u zemlju između Mekke i Medine,
– on neće sam za sebe tvrditi da je Mehdi nego će mu ljudi dati bej'u (prisegu) kada vide na njemu dokaze za isto,
– za njim će klanjati kao muktedija Isa, alejhisselam.

Sve ovo je prenešeno u vjerodostojnim hadisima, pa ako hoćemo da prepoznamo Mehdija na nama je da utvrdimo da li se ispunjavaju gore spomenute stvari, pa ako se ispune on je taj, a ako ne onda je ta osoba jedan od lažnih Mehdija u njihovom lancu kroz istoriju.

Od vjerodostojnih hadisa koji potvrđuju gore spomenuto o Mehdiju su sljedeći hadisi:

Hadisi o Mehdiju u dva Sahiha:
– “Kako će vam biti kada vam se spusti sin Merjemin a vaš imam će biti od vas?” (Buharija od Ebu Hurejre, radijallahu anhu), pod imamom se misli na Mehdija kao što je pojašnjeno u drugim rivajetima.
– “Pa će sići Isa sin Merjemin, reći će njihov emir: Dođi predvodi nas (u namazu), a on će odgovoriti: Ne, vi ste jedni drugima emiri (vladari). Allahova počast ovom Ummetu” (Muslim od Džabira, radijallahu anhu). U drugim rivajetima mimo Muslima je pojašnjeno da će emir koji će osloviti Isa'a, alejhisselam, biti Mehdi.
– “Tražiće utočište čovjek u Haremu (mekanskom) pa će biti poslana protiv njega skupina, pa kada budu u Bejdau (mjesto između Mekke i Medine) biće strpani u zemlju” (Muslim od Ummu Seleme, radijallahu anha).
– “Na kraju mog Ummeta biće halifa koji će davati imetak tako što će ga kupiti u odjeći i neće ga brojati” (Muslim od Džabira, radijallahu anhu).

Bitno je napomenuti da ovi hadisi koji govore o Mehdiju a bilježe ih Buharija i Muslim u njima nije spomenuta riječ Mehdi pa mnogi učenjaci kada govore o hadisima koji potvrđuju pojavu Mehdija ne ubrajaju ove hadise o temi Mehdija jer u njima nije spomenuta riječ Mehdi.

Hadisi o Mehdiju u Sunenima i drugim zbirkama:
– “Kada ne bi ostalo od dunjaluka osim jedan dan Allah bi poslao čovjeka iz moje porodice koji će je (Zemlju) ispuniti pravdom kao što je ispunjena nepravdom” (Ebu Davud od Alije, radijallahu anhu).
– “Kada ne bi ostalo od dunjaluka osim jedan dan Allah bi odužio taj dan sve dok ne bi poslao čovjeka od mene, ili iz moje porodice, njegovo ime će se poklapati sa mojim imenom i ime njegovog oca sa imenom mog oca”, a u drugom rivajetu sa dodatkom: “Ispuniće Zemlju pravdom kao što je ispunjena zulumom i nepravdom”. (Ebu Davud i Ahmed od Ibn Mes'uda, radijallahu anhu)
– “Mehdi je mog porijekla od Fatiminog potomstva” (Ebu Davud i Ibn Madže od Ummu Seleme, radijallahu anha). Hadis je ocijenio Buhari slabim a Albani vjerodostojnim.
– “Mehdi je od mene, proćelavog čela, dugog tankog nosa sa uzvišenjem na sredini, ispuniće Zemlju pravdom kao što je ispunjena zulumom i nepravdom, vladaće sedam godina” (Ebu Davud od Ebu Se'ida El-Hudrija, radijallahu anhu). Hadis su vjerodostojnim ocijenili Albani, Hakim i ostali.
– U dugom hadisu “…, daće mu prisegu između ćoška Kabe i Mekama Ibrahima, protiv njega će biti poslana vojska iz Šama i biće strpana u zemlju na Bejdau između Mekke i Medine…” (Ebu Davud od Ummu Seleme, radijallahu anha).
– “Mehdi je od nas Ehlul-bejt, Allah, dželle še'nuhu, će ga popraviti u jednoj noći” (Ahmed i Ibn Madže od Alije, radijallahu anhu). Vjerodostojnim ga ocjenjuju Ahmed Šakir i Albani a slabim Buharija.
– “Na kraju moga Ummeta pojaviće se Mehdi, Allah će mu davati plodnu kišu, iz zemlje će rasti biljke, davaće imetak zdravim, umnožiće se stoka i povećaće se Ummet, živjeće sedam ili osam godina” (Hakim od Ebu Se'ida El-Hudrija, radijallahu anhu). Vjerodostojnim su ga ocijenili Hakim, Zehebi i Albani.

Već smo spomenuli da su hadisi o Mehdiju dostigli stepen tevatura po značenju, tj. da su prenešeni u svakoj generaciji od veoma velikog broja ravija u istom značenju. Ovo potvrđuju mnogi imami i učenjaci ovog Ummeta, između ostalih:

– Kaže hafiz Ebul-Hasan El-Aburi: “Prenešeno je i rašireno u mutevatir predajama od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da će se pojaviti Mehdi, da je on iz Ehlul-Bejta (porijeklom iz njegove porodice), da će vladati sedam godina, ispuniti Zemlju pravdom, da će pomoći Isa'a, alejhisselam, u ubijanju Dedždžala, i da će predvoditi ovaj Ummet (u namazu) a Isa, alejhiselam, će klanjati iza njega”. Ove riječi je potvrdilo i prenosilo preko deset učenjaka.

– Kaže Sefarini: “Hadisi o pojavi Mehdija su prenešeni u velikom broju tako da su dostigli stepen tevatura po značenju (tebatur m'anevi), i to se raširilo među učenjacima Ehlu suneta tako da se to ubraja u njihovu akidu”, a zatim je nakon navođenja hadisa i predaja o Mehdiju dodao: “Vjerovanje u pojavu Mehdija je vadžib kao što je to utemeljeno kod učenjaka i zapisano u akidu Ehlu sune vel džemata”.

– Kaže Ševkani: “Hadisi u mutevatir predajama oko onoga što se prenosi o Mehdiju koji će se pojaviti, od tih hadisa do kojih se moglo doći je pedeset hadisa, među njima su vjerodostojni, dobri i slabi koji se dižu na stepen prihvatljivih, ovi hadisi su mutevatir oko čega nema sumnje niti šubhe …”.

Slične rečenice i izjave u kojima se potvrđuje da su hadisi o Mehdiju prenešeni u mutevatir stepenu se prenose od mnogih učenjaka ovog Ummeta.

Nakon ovoga, treba znati da nema ibreta niti se treba osvrtati na negiranje nagoviještene pojave Mehdija pred Sudnji dan od strane nekih, a od prvih od koga je to zabilježeno je bio otac društvenih nauka Ibn Haldun, a čije se riječi u hadiskoj nauci ne uzimaju u obzir jer nije bio učenjak u hadisu. Nakon njega pojavili su se i drugi prenoseći od njega, a naročio je to rašireno među onima koji daju prednost razumu nad Šerijatom od mu'atezila, filozofa i sličnih, a koji smatraju da se navodno pojava Mehdija, Dedždžala i silazak Isa'a, alejhisselama, kose i ne slažu sa ljudskim razumom.

Kroz istoriju Islama desilo je se da su mnogi lažljivci krivotvorili i lažno pripisali hadise o Mehdiju u kojima su naveli za određene osobe po imenu da su oni taj Mehdi, što se naravno kosi sa onim na čemu je Ehlu sune vel džema'a.

Takođe, pojavile su se mnoge osobe kroz istoriju Islama koje su za sebe ustvrdile da su one taj očekivani Mehdi, što je bio rezultat i pobuda želje za dunjalučkim bogatstvom, vladanjem i položajem, što nastojanja da se poružnja slika Islama. Tim povodom su podignute mnoge pobune, povedene raznorazne revolucije, okupljen i nahuškan svijet ubijeđen u njihovo mehdijstvo, a zatim Allah otkrije njihovu laž sa propašću njihovih pokreta i pobuna. Sve ovo spomenuto ne narušava akidu Ehlu sune vel džema'a o Mehdiju kao i da će se on pojaviti u što nema sumnje kako bi vladao na Zemlji po Šerijatu Islama.

Govoriti o Mehdiju zahtijeva da se navede nekoliko napomena:

Prvo: pogrešno je shvatanje i razumijevanje u kojem se predstavlja Mehdi kao onaj koji treba da se pojavi i dođe kako bi spasio Ummet i izbavio ga iz problema i belaja u kojima se nalazi kao što je vjerovanje Židova, kršćana i rafidija (šija). Ispravno je da je Mehdi čovjek reformator od reformatora u ovom Ummetu koji će ispuniti Zemlju pravdom nakon što je bila ispunjena bila nepravdom, te je poput drugih reformatora koji će vladati po Kur'anu i Sunnetu.

Drugo: takođe, pogrešno je ponašanje nekih muslimana koji prestaju sa radom u popravljanju stanja muslimana oslanjajući se i nadajući se Mehdiju koji će se pojaviti i izbaviti muslimane iz onoga u čemu se nalaze, a da svako djelovanje i ulaganje truda prije Mehdija neće uroditi plodom niti dati očekivane rezultate.
Naravno, i ovo i prethodno je oprečno šerijatskim tekstovima koji naređuju muslimanima da uzmu za uzroke napretka i pobjede, tj. da rade na davi, širenju Islama, vođenju džihada i svemu drugom što im naređuje ova vjera, apsolutno se ne oslanjajući i ne vezajući za pojavu Mehdijai silazak Isa'a, alejhisselam.

Treće: gore spomenuto je razumijevanje i akida Ehlu suneta vel džemata o Mehdiju, njegovoj pojavi i ophođenja prema istom, a što se potpuno razlikuje od onoga na čemu su šije rafidije po ovom pitanju.

Naime, rafidije smatraju da je Mehdi koji se treba pojaviti ustvari njihov dvanaesti imam u kojeg vjeruju po imenu Muhammed El-Mehdi Ibn Hasen el-Askeri. Navodno, njihov dvanaesti imam (rođen 256. po Hidžri) je ušao u Serdab u kući svoga oca u gradu Samra kada je imao 15 godina, a zatim je nestao. Ispravno je čak i po rafidijskoj literaturi da Hasan El-Askeri (otac rafidijskog Mehdija) nije uopće imao djece, a to znači da Muhammed El-Askeri nije uopće ni postojao nego da je to jedna od mnogobrojnih rafidijskih izmišljotina i praznovjerja. Rafidije vjeruju da će se Muhammed El-Askeri (njihov mehdi) vratiti (pojaviti) kada mu Allah dozvoli da izađe iz Serdaba. Neke rafidije bi čekale nakon akšam namaza na vratima Serdaba (gdje se sakrio i gdje je nestao) sa pripremljenom jahalicom, dozivajući ga po imenu, pozivajući ga da izađe, sve tako dok se ne umnože zvijezde na nebesima, zatim bi odlazili i ponovo se vraćali sljedeće noći. Kažu kada se vrati ispuniće Zemlju pravdom kao što je ispunjena nepravdom pa će se osvetiti neprijateljima i protivnicima Rafidija svima koji su prošli kroz istoriju…

Od najvažnijih razlika između islamskog Mehdija i praznovjernog i izmišljenog rafidijskog Mehdija su sljedeće stvari (na osnovu onoga kako ga oni opisuju u svojoj literaturi):
– ime islamskog Mehdija je Muhammed ibn Abdullah, a rafidijskog Muhammed ibn El-Askeri,
– islamski Mehdi se još nije rodio, a rafidijski se rodio 256. po Hidžri,
– islamski Mehdi će vladati po Šerijatu Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, a rafidijski po šerijatu Ali Davud,
– islamski Mehdi će ispuniti Zemlju pravdom kao što je napunjena zulumom, a rafidijski će izaći isključivo da pomogne Rafidije, pobije Arape i Kurejšije i uspostavit će dobre odnose sa Židovima i kršćanima,
– islamski Mehdi će graditi mesdžide, a rafidijski će rušiti mesdžide i porušiti Harem Mekke i Harem Medine,
– islamski Mehdi voli ashabe i slijedi njihov sunnet, a rafidijski mrzi ashabe, izvadit će ih njihovih kaburova, kazniti i spaliti,
– islamski Mehdi će se pojaviti sa Istoka, a rafidijski će izaći iz Serdaba u gradu Samra u Iraku,
– islamski Mehdi će živjeti 7 (ili 8) godina, a rafidijski će živjeti 70 godina.

Ovo je kratak pregled najbitnijih razlika između islamskog Mehdija i rafidijskog praznovjernog Mehdija. Jasno se da primjetiti da Mehdi kod Rafidija nije Mehdi kod Ehli suneta, tačnije rafidijski Mehdi (koji se nije rodio jer nije potvrđeno da je uopće rođen) nema veze sa Mehdijem u kojeg vjeruju Ehli sunet koji tek treba da se rodi. U rafidijskim knjigama se prenosi da se El-Hasan El-Askeri nije oženio, što znači da nije imao dijete, a nakon njegove smrti njegov imetak je naslijedila njegova majka.

Prema tome, od akide Ehli suneta vel džemata je da je vadžib vjerovati da će se pred Sudni dan pojaviti Mehdi onako kako je to opisano u vjerodostovnim hadisima. Ve billahi tevfik.

Odgovorio na pitanje: dr. Zijad Ljakić
Preuzeto sa stranice: http://www.ehlus-sunne.ba

Alejkumusselam.

Radi preciznijeg i potpunijeg odgovora na ovo pitanje potrebno je da se ukratko nešto kaže o samom učenjaku Ebu Hamidu Gazaliju, zatim najbitnije stvari o njegovoj knjizi “Ihjau'ulumiddin” i na kraju doći do zaključka da li muslimani trebaju posjedovati i čitati ovu knjigu.

Ebu Hamid Gazali (450-505. h) On je poznati učenjak koji je u svom naučnom, radnom i životnom vijeku prošao kroz nekoliko faza. Prvo se bavio ‘Ilmu kelamom (islamskom skolastikom) i postao jedan od prvaka i eksperata u toj oblasti, da bi poslije kritikovao ‘Ilmu kelam i zabranio bavljenje njime. Nakon toga izučavao je filozofiju i postao stručnjak u njoj da bi poslije dao žestoku kritiku filozofiji. U sljedećoj fazi se posvetio tesavvufu (sufizmu) i smatrao da je to jedini put koji vodi ka spoznaji (u ovom periodu je napisao knjigu “Ihjaul'ulumiddin”). Zatim se pred kraj života, kako navodi šejhul-islam Ibn Tejmije u Medžu'ul-fetava (10/551), vratio hadiskim knjigama tako da je umro a na njegovom prsima je bio Sahih Buharije. Takođe, bitno je spomenuti da se od šerijatskih znanosti istakao u oblasti fikha (poput knjige “El-Vedžiz”) i usulil-fikha (poput knjige “El-Mustasfa”), a što se tiče hadisa i akidetskih znanosti tu je bio veoma slab i to je ono gdje mu se prigovara, sam je za sebe rekao: “Moje poznavanje hadisa je veoma slabo” (El-Bidaje, 2/311). Pogrešno i lažno je nazvan Hudždžetul-islam (dokaz Islama) a priličnije je da se nazove Hudždžetom i Imamom zabludjelog i novotarskog sufizma i filozofije.

Najbolji opis njegovog znanstvenog životnog puta, po meni, je napisao malikijski fakih i učenjak imam Tartuši (umro 520. h). On u svom pismu upućenom Ibnu Muzafferu kaže: “A što se tiče Ebu Hamida kojeg spominješ vidio sam ga i razgovarao sa njim. Našao sam ga kao učenjaka vrijednog poštovanja u kojem se sastala pamet i razumijevanje, bavio se naukom čitavog života i nadmašio je u tome većinu učenjaka svog vremena. A zatim se okrenuo od puta kojim idu učenjaci i krenuo pustolovinama. Postao je sufija i zapostavio je bavljenje naukom okrenuo se od učenjaka i onda se posvetio razmišljanju, djelima srca i šejtanskim vesvesama. A onda je tome pridodao filozofska mišljenja i Halladžove simbole te je napadao islamske fakihe i učenjake Ilmu kelama, tako da se često lišavao vjere

. A nakon što je napisao “Ihjau” imao je namjeru da piše o Ulumul-ahval (“nauka” o sufijskim stanjima) i o sufijskim simbolima. A nije imao znanje o tome niti je bio stručnjak u toj oblasti pa je pao na glavu, pa niti je ostao među muslimanskim učenjacima, niti se skrasio u stanjima zahida (sufija). On je svoju knjigu (“Ihja'”) napunio sa lažima na Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, ja ne znam da ima knjiga na licu Zemlje, shodno mom znanju, da ima u njoj više laži na Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, od nje. Napunio ju je (knjigu “Ihja”) filozofskim pravcima i tumačenjima iz “Resaila Ihvanussaffa” (Ihvanussaffa su ljudi koji su smatrali da se vjerovjesništvo stiče vježbanjem, po njima vjerovjesnik nije ništa više od osobe koja se okitila lijepim ahlakom).

Primjer onoga ko hoće da pomogne vjeru Islam sa filozofskim pravcima i njihovim logičkim premisama je poput onoga ko pere vodu sa mokraćom. U njoj navodi čudne stvari jednu za drugom, sijeva i grmi, pobuđujući želju i čežnju tako da kada se one pobude u dušama onda kaže: “Ovo je nauka o ophođenju, a ono iza nje je nauka o otkrovenju i nije dozvoljeno njeno pisanje u knjizi”. Ili kaže: “Ovo je od tajne kadera čije otkrivanje je nama zabranjeno”.

A ovo je postupak Batinija (oni koji smatraju da u Islamu sve ima tajno značenje) i onih koji unose smutnju i fesad u vjeru. Ona (knjiga “Ihja”) unosi zabunu u akidi i nipodaštava ono na čemu je riječ Džemata (muslimana). Pa ako je čovjek (Gazali) bio ubijeđen u ono što je napisao u svojoj knjizi nije daleko da se on protekfiri (proglasi nevjernikom), a ako nije bio ubijeđen najbliže je da se proglasi da je na dalaletu” (Sijeru e'alamin-nubela od Zehebija, 19/339).

Najbitnije o knjizi “Ihjau ulumiddin”
Sadržaj ove knjige, mimo akidetskih i fikskih pitanja, govori o mudrosti i smislu ibadeta kao i oblastima iz rekaika, tj. govori o odgoju, strahu, šukru, samodisciplini, iskrenosti i tome slično.
Što se tiče same knjige “Ihjau'ulumiddin” treba znati da je zbog akidetskih i drugih šerijatski spornih stvari koje sadrži učenjak Ebul-Feredž Ibnul-Dževzi (umro 597.h) rezimirao tu knjigu i naslovio je “Minhadžul-kasidin”, iz nje izbacio izmišljene i slabe hadise i akidetski sporne stvari od sufizma, filozofije i ostalog, a zatim je od ovog njegovog rezimea učenjak Ibn Kudame napisao skraćenu verziju pod nazivom “Muhtesar Minhadžul-kasidin” pri čemu je iz prethodnog rezimea izostavio poglavlja koja obrađuju čisto fikhska pitanja. Pa tako ko hoće da dođe do onoga što je bilo korisno u knjizi “Ihjau ulumiddin” neka se vrati na knjigu “Muhtesar Minhadžul-kasidin” koja je uglavnom čista od svih spornih stvari Gazalijevog “Ihja”.

Pisanje “Ihjau ulumiddina” u vrijeme krstaškog klanja i spaljivanja Kudsa
Ebu Hamid Gazali je počeo pisao svog “Ihja” u vrijeme kada su krstaške horde vodile svoje krstaške ratove protiv muslimana u Šamu (današnjoj Palestini) a završio je njeno pisanje u Damaska, a veoma je zanimljivo da u svojoj knjizi koja je napisana u toliko tomova nije nijedno poglavlje posvetio podsticanju na džihad, propisima džihada i uopće išta o džihadu, osim poglavlja o borbi protiv duše (džihadun-nefs) . Naime, krstaši su ušli u Kuds i osvojili ga, pri čemu su oskrnavili čast muslimanki, prolili krv i pobili desetine hiljada muslimana, klali ih kao ovce svojim sabljama, dok je istovremeno Gazali boravio u svojoj tekiji u Kudsu zadubljen sa svojim zikrovima u tami svog havleta umotan u odjeću očekujući da čuje glas istine i da posmatra Veličanstvenog Gospodara. Ili je u tim momentima bio zauzet pisanjem svog “Ihja” u kojem je pojašnjavao da onaj ko posjeduje dvije košulje, dvoje gaće i dvije maramice da je on izašao iz svih boja zuhda (isposništva), ili da onaj ko uskladišti hrane za četrdeset dana time mu obavezno biva zabranjen mekamu mahmud (pohvalno mjesto), ili da onaj ko izađe u pustinju bez opskrbe sa tevekulom na Allaha i ne nađe ništa na njemu je da bude zadovoljan sa smrću ako mu ne bude olakšano da dođe do biljke ili hrane, a da nije napisao nijedne riječ o klanju muslimana koje se desilo u Kudsu.

Spaljivanje knjige “Ihjau ulumiddin”
Nakon što su učenjaci Magriba i Endelusa (Maroka i Španije) koji su bili na Sunnetu početkom šestog stoljeća po Hidžri izdali fetvu da se spali knjiga “Ihaju'ulumiddin” od Gazalija vladar Jusuf ibn Tašifin (410-500. H), drugi vladar u dinastiji Murabitina, je naredio da se spali njegova knjiga što je i učinjeno. Razlog ove fetve učenjaka i postupka Ibn Tašifina nije političke prirode, kao što pokušavaju podvaliti neki istoričari i orijentalisti, nego zbog toga da bi se time branila akida i Šerijat, odbacile novotarije i širk kojim je bila ispunjena i kako bi to bila pouka i savjet za ovaj Ummet. Ovo pojašnjava učenjak Tartuši koji je jedan od učenjaka koji je izdao tu fetvu, on kaže: “A to što sam naveo od spaljivanja knjige (“Ihja”) vatrom, to je zbog toga ako bi se ona ostavila da se raširi među ljudima i onima kojima nisu poznati ubitačni otrovi koja ona u sebi sadrži, bojati je se za njih da će povjerovati u ono što je zapisano u njoj od dalaleta, pa je treba spaliti analogno onome što su ashabi, radijallahu anhum, zapalili od listova mushafa u kojima je bilo razlike u riječima ili manjak ajeta … A ima mnogo drugih knjiga (mimo “Ihja”) koje su dovoljne našoj braći muslimanima i drugim skupinama dobrih ljudi. A većina onih koji su zavolili ovu knjigu su dobri ljudi koji nemaju znanja gdje je mjesto razumu i šta su akidetski temelji, niti razumiju pitanja vezana o Allahu, dželle še'nuhu, niti imaju ispravno znanje o Allahovim sifatima” (Sijeru e'alamin-nubela od Zehebija, 19/334).

Najvažnije šerijatski-sporne stvari u knjizi “Ihjau ulumiddin” su:
– sufijski širkovi, dalaleti, novotarije i nebuloze,
– otrovna mišljenja i stavovi filozofa o tevhidu, vjerovjesništvu i drugom svijetu,
– više od 600 hadisa između izmišljenih i slabih,
– tumačenja mnogih akidetskih poglavlja, poput izvora vjere (kešfa-otkrovenja), tevhida, stanovnika Dženneta i sličnog, koja se kose sa šerijatskim tekstovima i onome na čemu je selef ovog Ummeta ili nemaju osnova.

Primjeri spornih stvari:
– Gazalijeva podjela tevhida (“El-Ihja”, 4/245-246), on dijeli tevhid na četiri stepena:

Prvi stepen – da čovjek jezikom kaže LA ILAHE ILLELLAH, a srce mu nemarno i negira to poput tevhida munafika (licemjera).
Komentar: općepoznato je da licemjerstvo nije neki stepen od najnižeg stepena tevhida nego najviši stepen kufra, takođe ne mogu se poistovjetiti nemarnost i negiranje.

Drugi stepen – da srce potvrđuje značenje riječi LA ILAHE ILLELLAH poput potvrđivanja većine muslimana, a ovo je akida običnih muslimanskih masa.

Treći stepen – da to posmatra putem kešfa (otkrovenja) posredstvom svjetlosti Hakka (Istine-Allaha), ovo je mjesto bliskih robova, i to tako da vidi mnoštvo stvari s tim da ih ne vidi uz njihovo mnoštvo osim da proizilaze iz Jednog Moćnog …Posmatrač je muvehhid, u značenju da on nije posmatrao osim Jednog Aktivnog…, niti vidi nekog aktivnog u stvarnosti osim Jednog.

Četvrti stepen – da u prisutnom ne vidi osim Jednog, ovo je posmatranje siddika (Allahovih iskrenih robova), koje sufije nazivaju UTONUĆE U TEVHID.
Nema sumnje da je tumačenje tevhida kao posmatranje svega što postoji kao Jednog da je to akida VAHDETUL-VUDŽUD (akida da sve što postoji da je to Allah).

Naravno postavlja se pitanje gdje je tevhid u koji je pozivao Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, i vjerovjesnici prije njega?

– Gazali dijeli ljude na dvije skupine:

Prva – čistunci koji ne traže i ne žele Džennet, čak ga omalovažavaju, nego žele i traže neprestano sjedenje i druženje sa Gospodarom ‘Izzeta (ponosa),
Druga – obične mase koje uživaju u Džennetu u ženama, hrani i piću poput stoke koji su zamijenili ono što je bolje sa onim što je gore.

Nema sumnje da je ova podjela rezultat sufijskih nebuloza i dalaleta.

Ovakvih primjera sufijskih pretjerivanja i zabluda zamotanih u ruho vjere i bogobojaznosti je knjiga “Ihjau ulumiddin” prepuna a za koje se ne može reći da se to omaklo Gazaliju i da je to lapsus, ovakve izjave i tumačenja negira i ne prihvata običan musliman koji nema šerijatskog znanja a kamoli neko drugi, pa kako onda da ih navodi i potvrđuje neko ko je nazvan (lažno) hudždžetul-islam (dokaz islama)?

Mišljenja nekih učenjaka o knjizi “Ihjau”:

Kaže Ebul-Feredž ibnul-Dževzi (Telbisu Iblis, 1/49): “Ebu Hamid je napisao “El-Ihja” pa ga je napunio batil hadisima a nije znao da su batil (ništavni-slabi ili izmišljeni), govorio je o kešfu (otkrovenju) i izašao je iz kanuna fikha (zakona razuma), …”.

Kaže šejhul-islam Ibn Tejmije (Der'u tearudil-akli ven-nakli, 6/210): “Knjiga “El-Ihja” u njoj ima mnogo korisnih stvari, međutim u njoj je i materijala za osudu,jer u njoj je pokvareni govor filozofa o tevhidu, vjerovjesništvu i drugom svijetu. Kada bi (Gazali) spominjao sufijska naukovanja bio je poput nekog ko uzme neprijatelja muslimana i obuče mu odjeću muslimana.

Imami (učenjaci) vjere su prigovorili Ebu Hamidu na ovo što je u njegovim knjigama.

Kažu (učenjaci): Učinila ga je bolesnim “Eš-Šifa’ (Liječenje)”, tj, knjiga “Eš-Šifa” od Ibn Sine o filozofiji…”.

Poznati muhaddis Ibn Es-Salah je žestoko kritikovao Gazalija a za njegove knjige rekao da u sebi sadrže praznovjerja, laži i krivotvorene hadise (Gajetul-emani, 2/368).

O njemu kaže Kadi ‘Ijad: “Ebu Hamid, autor odvratnih vijesti i strašnih knjiga… zbog njega se poružnjala slika o Ummetu” (Gajetul-emani, 2/370).

Abullalif ibn Abdurrahman (praunuk Muhammeda ibn Abdulvehaba) piše šta je rekao jednom čovjeku kada je čuo da on i ostale obične muslimanske mase čitaju Gazalijev “Ihja”: “Reako sam mu da u “Ihja” ima iskrivljenih stavova, zabludjelih tumačenja i sličnog što u sebi krije skrivenu bolest … Učenjaci su upozorili na čitanje te knjige … Čak su učenjaci Magriba (Maroka i Endelusa) koji su poznati po Sunnetu izdali fetvu da se knjiga (“Ihja”) spali, mnogi od njih su je nazvali “Imatetu ulumulddina (Umrtvljavanje vjerskih znanosti)” i čvrsto tvrdili da je u mnogim njenim poglavljima čisto licemjerstvo (zendeka) od čijeg autora se neće primiti niti farz niti nafila”(Gajetul-emani, 2/369).

Posjedovanje i čitanje knjige “Ihjau ‘ulumuddin”

Kaže jedan od savremenih hadiskih učenjaka Abdulkerim El-Hudajr, član Vijeća visokorangiranih učenjaka i Stalne komisije za fetve u Saudiji, u tekstu koji se nalazi na njegovoj stranici (http://www.khudheir.com/), govoreći o knjizi “El-Ihja” od Gazalija: “On je čovjek poznat po njegovim akidetskim greškama, on je bio na akidi koja je oprečna akidi na kojoj je bio selef ovog Ummeta u mnogim akidetskim poglavljima.

Kod njega se nalazi tesavvuf (sufizam) pomiješan sa filozofijom. On je sporan u mnogim pitanjima, od njega se uzima sa velikim oprezom. Njegovo poznavanje hadisa je veoma slabo. U knjizi (“El-Ihja”) je naveo mnogo izmišljenih i veoma slabih hadisa. Knjiga (“El-Ihja”) ima korisnih stvari za osposobljenog talibu ilma (onog ko traži znanje) koji je u stanju da dokuči ove (sporne) stvari. Međutim, i pored toga i osposobljeni talibu ilm treba sa oprezom da čita ovu knjigu. A što se tiče ostalih ljudi oni je ne trebaju čitati”.

Ovaj precizni stav prema čitanju Gazalijevog “El-Ihja”, a Allah zna najbolje, je najbliži i najispravniji stav po ovom pitanju. Znači, obični muslimani koji se ne mogu ubrojati u osposobljene talibe ilma, pod kojima se misli na šerijatski učene ljude koji su na akidi selefa i dobro je poznaju, ne trebaju da posjeduju niti da se upuštaju u čitanje knjige “El-Ihja” zbog gore spomenutih stvari.

Prema tome, knjiga “El-Ihja” je veoma sporna, čak do te mjere da su učenjaci Magriba (Maroka i Endelusa) početkom šestog stoljeća izdali fetvu da se ona spali. Musliman koji nije osposobljeni talibu ilm ne treba je posjedovati niti čitati, a toliko je drugih ispravnijih knjiga koje su dovoljne muslimanima da utole njihovu potrebu za proširenjem znanja.

Ti nađi načina da se riješiš knjige koju si kupio i posavjetuj svakog drugog da je ne kupuje. Ve billahi tevfik.

Odgovorio na pitanje: dr. Zijad Ljakić
Preuzeto sa stranice: http://www.ehlus-sunne.ba

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Ako bi to učinio, tj. odveo svoju majku da sa njima proslavi te praznike, nema sumnje da to djelo ne predstavlja širk niti izvodi iz vjere.

Najviše o čemu se može govoriti je: Da li je to potpomaganje u griješenju koje je zabranjeno kur'anskim ajetom. Kaže Uzvišeni: “A nemojte se međusobno potpomagati u griješenju i neprijateljstvu” (El-Maide, 2).

Proslavljanje uskrsa je izgrađeno na pogrešnom uvjerenju da je Isa, alejhi selam, proživljen i uzdignut na nebesa a ovo je sa strane Šerijata neispravno i oprečno kur'anskom ajetu: “Nisu ga ubili niti razapeli nego im se pričinilo” (En-Nisa, 157).

Muslimanu nije dozvoljeno proslavljanje niti bilo kakvo učestvovanje u proslavljanju kršćanskih praznika oko čega nema razilaženja među učenjacima. A u ovu zabranu ulazi i potpomaganje u istom.

S obzirom da bi ti svoju majku odvezao isključivo radi tog praznika tim djelom bi pomogao svoju majku u onome što je po Islamu grijeh, prema tome ovo potpada pod međusobno pomaganje u griješenju koje je zabranjeno kur'anskim ajetom. S tim da to nije ni kufr ni širk.

Na tebi je da na lijep način pojasniš majci da ne želiš u tome učestvovati na bilo koji način, ili ako pretpostavljaš da to ona ne bi razumjela i prihvatila nađi neku drugu obavezu zbog koje ćeš tog dana biti u nemogućnosti da je odvezeš. To jest, potrudi se da izbjegneš to što ona od tebe tražiš a istovremeno nastoj da se zbog toga ne pogoršaju vaši međusobni odnosi. Ve billahi tevfik.

Odgovorio na pitanje: dr. Zijad Ljakić
Preuzeto sa stranice: http://www.ehlus-sunne.ba

Alejkumusselam.
Da bi se odgovorilo na ovo pitanje neophodno je da se objasni nekoliko stvari vezanih za pitanje.

Prva: U postavljenom pitanju nije precizno prenešen govor šejha. Naime, šejh nije doslovce rekao “Bolje je piti alkohol nego slušati nekog Šiju pa makar se radilo i o učenju Kur'ana”, nego je rekao sljedeće: “O braćo, ko uđe u te sobe (rafidijske) bojazan je za njega da će se na njega spustiti Allahovo proklestvo jer on sluša batil (laž). Nema razilaženja da je haram ulaziti u te sobe osim kompetentnom učenjaku koji bi se sa njima raspravljao. A što se tiče da odeš u njihove sobe da slušaš šta oni kažu, da piješ alkohol i da pijančiš bolje ti je (od toga). Da pušiš cigarete i piješ alkohol bolje ti je nego da ideš kod njih. Nemojte ići u njihove sobe! Nije dozvoljeno čak i ako kažeš: hoću da čujem šta kažu. Ne ulazite u te sobe! Zar nije sramota da su sobe rafidije najbrojnije, vidio sam da je najveći broj onih koji rade u tim sobama od Ehli sunneta. Nije dozvoljeno, pa makar oni učili Kur'an ili čitali Buhariju i Muslima. Zašto ne slušate moj govor!”

Druga: Sam link je postavljen od strane Rafidija (šija) sa ciljem da ocrne i osramote ovog šejha koji im je kost u grlu. Nakon njegovog govora prikazuju saudijsku policiju koja je zaplijenila velike količine alkohola, uz ilahiju u kojoj se pjeva o Hasanu i Husejnu a link završava sa napisanim tekstom “Gazi glave vehabija”.

Treća: Pomenuti šejh je poznati selefijski učenjak Adnan Ar'ur porijeklom iz Sirije a trenutno nastanjen u Saudiji. Od posebnih karakteristika ovog šejha je da ima izuzetno profinjen, lijep, blag i ubjedljiv metod i način državanja vazova, predavanja i rasprava. Već duže vremena na raznim televizijskim kućama ovaj šejh u direktnim raspravama sa rafidijskom ulemom zastupa stranu Ehlu sunneta. Njegova sposobnost raspravljanja je takva da uglavnom njegovi protivnici budu poniženi i poraženi što posebno jedi i ljuti Rafidije. A ono što je bitno na ovom mjestu napomenuti da je opća ocjena šejha u njegovim raspravama sa rafidijskim šejhovima da je veoma blag, da sa njima na najljepši način raspravlja i da im na jednostavan, ubjedljiv i argumentima poduprijet način ukazuje na dalalet, zabludu i neutemeljenost njihovih akidetskih vjerovanja.

Četvrta: Na ovom linku šejh govori o šijama Rafidijama, tj. šitskoj sekti Rafidije koja vjeruje u dvanaest imama, a u današnje vrijeme oni se nalaze u Iranu u kojem je zvanična vjera u državi rafidijska od vremena Homeinija, kao i u nekim drugim islamskim zemljama gdje su u manjini.
Peta: Tema akidetskih vjerovanja Rafidija, porijeklo njihove sekte i sve ostalo što je vezano za njih je veoma duga i kompleksna tematika koja se ne može na ovom mjestu obraditi u zadovoljavajućem obimu. Ali dva pitanje koja treba obraditi u vezi Rafidija, a koja imaju direktne veze sa kontekstom pitanja, su kratak pregled akidetskih vjerovanja Rafidija i stav učenjaka Ehlu sunneta o rafidijskoj sekti.

Kratki pregled akidetskog vjerovanja Rafidija
Historijski nastanak rafidijske sekte prolazi kroz četiri faze:
Prva – odazivanje pozivu Abdullah ibn Sebe'e, židovu iz Jemena koji se predstavljao da je primio Islam, da je Alija, radijallahu anhu, ovesijećeni nasljednik Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, a da su mu halife prije njega bespravno ukrali hilafet.
Druga – javno ispoljavanje gore spomenutog uvjerenja nakon ubistva Osmana, radijallahu anhu, i njihovo skrivanje i jačanje unutar vojske i tabora Alije, radijallahu anhu.

Treća – sazrijevanje i jačanje ove skupine i ujedinjenje pod jednim vođstvom a što se desilo nakon ubistva Husejna, radijallahu anhu, 64.god. po Hidžri.
Četvrta – izdvajanje skupine Rafidija od ostalih šitskih sekti, poput Zejdija i slično, a što se desilo 121.god. po Hidžri kada je Zejd ibn Alij ibn Husejn (znači unuk Husejna, radijallahu anhu) pokrenuo pobunu protiv halife Hišam ibn Abdulmelika. Tom prilikom u njegovoj vojsci je bila skupina koja je bila na šitskoj akidi pa su neki od njih ispoljili psovanje i vrijeđanje Ebu Bekra i Omera, radijallahu anhuma, a što im je Zejd zabranio pa su oni odbili (refedu) njega i njegov stav i napustili vojsku, te su zbog tog odbijanja (na arapskom refede) i nazvani Rafidijama. A skupina koja je ostala sa njim je nazvana Zejdijama koja je dosta blaža u svojim akidetskim shvatanjima od Rafidija i niko od učenjaka Ehlu sunneta ne tekfiri ovu skupinu.
Od najvažnijih akidetskih shvatanja Rafidija je sljedeće:

– kod njih je vjerovanje u imamet (vjerski vođa koji je nasljednik Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem) temelj vjere, a imaju dvanaest imama, svi su od loze Alije i Fatime, radijallahu anhuma, pa ko ne vjeruje samo u jednog imama on je kjafir.
– oni tekfire, odnosno smatraju nevjernicima, sunije jer ne vjeruju u njihove imame.
– smatraju da su se svi ashabi odmetnuli od vjere osim četvorica ili po nekima sedmorica, a posebno ispoljavaju mržnju i to čak kroz vjerske obrede prema Ebu Bekru, Omeru i Aiši, radijallahu anhum.
– uvjereni su da su njihovi imami bezgriješni, znači ne čine ni velike ni male grijehe, i da su na stepenu vjerovjesnika, da im je dozvoljeno da ohalaljuju i oharamljuju šta hoće, da su dunjaluk i ahiret u rukama imama i da rade na njima šta hoće, u njima je dio božanske svjetlosti, da imami znaju šta je bilo i šta će biti (gajb). Daju prednost svojim imamima nad vjerovjesnicima i poslanicima.
– uvjerenje da je Kur'an iskrivljen i nepotpun, odnosno da su iz njega izbačene neke sure i mnogo ajeta u kojima je došao spomen fadla Ehlu bejta, obaveza njihovog slijeđenja i slično tome.
– u svojim dovama se obraćaju Aliji, Fatimi (Zehri), Husejnu, Zejnebi i drugima tražeći od njih da im pribave korist ili otklone nevolje.

Stav učenjaka Ehlu sunneta o Rafidijama
Nema razilaženja među učenjacima Ehlu suneta da su rafidije novotari i da su na dalaletu. Međutim, razišli su se oko toga da li su Rafidije kjafiri ili ne. Pa skupina učenjaka smatra da su oni u osnovi kjafiri, od tih učenjaka su: imam Malik, Ahmed, Buharija, Aburrahman ibn Mehdi, Ibn Hazm, Abdullah ibn Idriz, Ferjabi, Ahmed ibn Junus, Ibn Tekijje Ed-Dejnuri, Abdulkahir Bagdadi, Kadi Ebu J'ala, Isfirajini, Ebu Hamid Gazali, Kadi Ijad, Seme'ani, Ibn Tejmije (u rivajetu), Ibn Kesir, Ebu Hamid El-Makdisi, Ebulmehasin El-Vasiti, Alijj El-Kari i drugi. Dok ostali učenjaci smatraju da su Rafidije zabludjela sekta koja se pripisuje Islamu i muslimanima s tim da kada neko od njih pojedinačno ispolji neko od djela kufra, poput smatranja da je Kur'an iskrivljen i nepotpun, ili da je Aiša, radijallahu anha, počinila zinaluk, da upućuje dove imamima, da tvrde da njihovi imami poznaju gajb i slično, onda se taj pojedinac tekfiri. Takođe, treća skupina učenjaka pravi razliku između njihovih učenjaka i običnih sljedbenika, pri čemu tekfire učenjake Rafidija a njihovim sljedbenicima u osnovi potvrđuju Islam.

Neki primjeri stavova učenjaka:

– Bilježi El-Hallal u svom “Sunnetu” (2/557) da je imam Malik na pitanje šta misli o onome ko psuje ashabe odgovorio: “Oni nemaju udjela u Islamu”. Takođe, Ibn Kesir u svom Tefsiru (4/219) prilikom tefsira riječi Uzvišenog u suri El-Feth, 29.ajet: “Muhammed je Allahov poslanik, a njegovi sjedbenici … A Indžilu: oni su kao biljka kad izdanak svoj izbaci pa ga onda učvrsti i on ojača, i ispravi se na svojoj stabljici izazivajući divljenje sijača, da bi on sa vjernicima najedio nevjernike” rekao: “Iz ovog ajeta imam Malik je u rivajetu od njega zaključio da su Rafidije koji mrze ashabe, radijallahu anhum, kjafiri jer se oni razljute i razbjesne zbog ashaba, a ko se razbjesni i razljuti na ashabe on je kjafir po ovom ajetu, a sa ovim se složila skupina učenjaka”. Isti ovaj stav imama Malika prenosi Kurtubi u svom tefsiru (16/297) kod ovoga ajeta te je izrazio svoje zadovoljstvo i slaganje sa ovim stavom imama Malika.

– Kaže imam Ahmed u svojoj knjizi “Es-Sunne” (str. 82) o Rafidijama: “Oni se odriču ashaba (drugova) Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, psuju ih, vrijeđaju i proglašavaju nevjernicima osim četvorice od njih: Alije, Ammara, Mikdada i Selmana, radijallahu anhum. Nemaju Rafidije od Islama ništa”.

– Kaže Buharija u svojoj knjizi “Halku ef'alil-ibad” (str. 125): “Svejedno mi je klanjao iza džehmije i Rafidije ili klanjao iza židova ili kršćana. Njima (rafidijama) se ne naziva selam, ne zijarete se, ne ženi se od njih niti udaje njima, ne mogu biti svjedoci i ne jede se meso koje oni zakolju”.

– Upitan je jedan od savremenih šejhova Abdullah Džibrin o propisu davanja zekata siromašnim Rafidijama pa je odgovorio: “Zekat se ne daje kjafirima niti novotarima. A Rafide su bez sumnje kjafiri zbog četiri stvari:

Prva: zbog njihove sumnje u Kur'an i njihove tvrdnje da je iz njega izbačeno više od jedne trećine kao što se to navodi u njihovoj knjizi koju je napisao En-Nuri i koju je nazvao “Faslul-hitab fi isbati tahrifi kitabi rabbil-erbab”, i kao što se navodi u njihovoj knjizi “El-Kafi” i drugim njihovim knjigama. A onaj ko sumnja u Kur'an on je kjafir, lažljivac zbog riječi Uzvišenog: “I mi ga čuvamo” (El-Hidžr, 9).

Druga: zbog njihove sumnje u Sunnet i hadise u dva Sahiha pa ne rade po njima jer ih prenose ashabi koji su kjafiri po njihovoj akidi, jer oni smatraju da su se ashabi odmetnuli od vjere nakon smrti Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, osim Alije i njegovih potomaka, Selmana i Ammara, radijallahu anhum, i još nekolicine. A što se tiče trojice halifa (Ebu Bekra, Omera i Osmana) i skupine ashaba koji su im dali prisegu oni su otpali od vjere, oni su kjafiri i od njih se ne uzimaju hadisi kao što se navodi u knjizi “El-Kafi” i u drugim njihovim knjigama.

Treće: zbog njihovog tekfirenja Ehlu sunneta tako da ne klanjaju sa njima, onaj koji klanja za sunijom ponovi svoj namaz, čak smatraju da je jedan od nas (sunija) nedžis (nečist), pa kada se rukuju sa nama poslije toga peru ruke a onaj ko tekfiri muslimana on je preči da bude kjafir pa ih zato mi tekfirimo jer su preči od nas da budu kjafiri.

Četvrto: zbog njihovog jasnog širka u pretjerivanju u Alijji i njegovom potomstvu, radijallahu anhum, dovljenje njima pored Allaha, a što je jasno u njihovim knjigama. Isto tako, njihovo pretjerivanje u opisivanju Alijja, radijallahu anhu, i davanje njemu osobina koje su svojstvene samo Allahu i samo Njemu odgovaraju. Takođe, oni ne prisustvuju skupovima Ehlu sunneta, ne daju sadaku sunijama, čak i ako daju rade to mrzovoljno i radi tukje (pretvaranja).

Pa s toga ko njima da zekat neka ponovo izdvoji zekat za svoj imetak jer ga je dao onome ko će se njime pomoći na kufru i borbi protiv sunija. Onaj kome je dato da dijeli zekat haram je da ga daje Rafidiju a ako dadne na njemu je da se oduži za to jer nije ispunio emanet koji mu je povjeren jer nije dao zekat onome kome treba” (uzeto iz njegovih fetvi).

Prema tome, nakon svega kazanog i izloženog o Rafidijama može se konstatovati da je spomenuta izjava uvaženog šejha Adnana Ar'ura potpuno ispravna. Njeno značenje je da je veći grijeh i opasnije za vjeru jednog muslimana, izuzev učenih, da posjećuje rafidijske sobe tražeći na njima znanje i uputu, ili iz radoznalosti i radi rasprave, što bi moglo odvesti da potpadne pod njihov uticaj i prihvati njihovo zabludjelo tumačenje vjere zasnovano na kufru, da je to veći i opasniji grijeh za akidu jednog muslimana od velikog grijeha pijenja alkohola. Jer pijenje alkohola ne izvodi čovjeka iz vjere osim ako ga ohalali za razliku od prihvatanja akidetskih uvjerenja Rafidija koja muslimana mogu izvesti iz vjere.

Ovaj stav koji je iznio šejh nije poznata izmišljena mržnja Arapa i Perzijanaca kao što se pokušava podvaliti muslimanima u Bosni, nego je to akidetska mržnja prema onima koji iskrivljavaju ispravnu Allahovu vjeru. Dovoljno je kufra i dalaleta u sljedećem stavu Rafidija: da oni proglašavaju nevjernicima ashabe (osim četvorice) koji su prenijeli nama vjeru, a sa tim ashabima Uzvišeni Allah je rekao da je zadovoljan u suri Et-Tevbe, 100. ajet i Njegov

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je rekao da su najbolja generacija do Sudnjeg dana, pa onda bi to značilo da je Allah, neuzubillah, bio zadovoljna sa kufrom i kjafirima, i da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao da su najbolji u ovom Ummetu kjafiri, a što je van svake pameti i zdravog razuma.
A da ne govorimo o istorijskoj mržnji i spletkama Rafidija koje su činili sunijama a koje su poznate iole istorijski obrazovanom muslimanu.

Ono što žalosti i zbunjuje jednog ljubomornog muslimana je to što se Rafidijama otvaraju sva vrata za njihovo djelovanje od strane zvaničnih institucija u Bosni: oni otvaraju svoje škole, davetske organizacije, objavljuju časopise, organizuju predavanja, festivale i slično, pa čak se proslavlja godišnjica smrti (ili rođenja) glave kufra Rafidija Homeinija unutar zidina Gazihusrev begove medrese, što se desilo prije nekoliko godina, Allahu muste'an. Ve billahi tevfik.

Odgovorio na pitanje: dr. Zijad Ljakić
Preuzeto sa stranice: http://www.ehlus-sunne.ba